Słowa korsarz i wojna korsarska pozostają synonimem pirackich przygód. W wielu książkach, w tym w renomowanych encyklopediach, korsarz bywa określany jako pewien rodzaj pirata, czyli morskiego rabusia. Również wyrażenie „wojna korsarska” oznacza coś niehonorowego i nielegalnego. To jednak błąd. Korsarz nie był piratem, lecz żeglarzem, który prowadził działania zbrojne na morzu za zgodą swojego władcy lub rządu. Wojna korsarska miała surowe reguły, prawa i specyfikę. W dziejach wojen morskich korsarze francuscy zajęli wyjątkowe miejsce. Żadna inna potęga morska nie potrafiła prowadzić wojny korsarskiej z taką intensywnością i na taką skalę. Francji udało się to nawet dwukrotnie. Po raz pierwszy w naznaczonym wojnami okresie panowania Króla Słońca, Ludwika XIV. Po raz drugi w czasach Rewolucji Francuskiej i wojen napoleońskich. Pierwszy tom Wojny korsarskiej poświęcony jest walkom i wyprawom zarówno słynnych dowódców Jeana Barta, Claude’a Forbina i René Duguay-Trouina, jak i wielu zapomnianych. Opisane są w nim i wielkie bitwy morskie: Texel, Bévéziers, Barfleur, La Hougue. Mowa jest jednak także o warunkach i zwyczajach wojny korsarskiej, sposobach jej prowadzenia, życiu na okrętach podczas długich rejsów i zasadach walki. Książka powstała przy użyciu szeregu u nas nieznanych materiałów źródłowych: wspomnień słynnych korsarzy Forbina i Duguay-Trouina, statystyk, rozporządzeń, relacji z rejsów, ręcznie pisanych meldunków kapitanów z bojów. Korsarze Króla Słońca to literatura faktu pełna opowieści o niezwykłej odwadze, wielkich dramatach, niedostatku, wyjątkowych losach, tragicznych zakończeniach, wielkich zwycięstwach i sławnych starciach.