Napisana w formie popularyzatorskiego przewodnika książka Borchardta jest świadectwem rewolucyjnych zmian w myśleniu o muzyce, jakie dokonały się po drugiej wojnie światowej.
W pierwszej części rozpisanej na trzy tomy monografii autor koncentruje się na czterech tematach: wynalazczości i eksperymentach Johna Cage’a; muzyce konkretnej i zmaganiach Pierre’a Schaeffera z kanonem „do, re, mi”; historii wczesnej muzyki elektronicznej, a zwłaszcza zagadnieniu mechanizacji, elektryfikacji i matematyzacji muzyki od Pitagorasa do początków lat 70. XX wieku; oraz przedstawieniu sylwetek czterech minimalistów (La Monte Young, Terry Riley, Steve Reich, Philip Glass), których kompozycje podbiły muzykę amerykańską u schyłku ubiegłego stulecia. Każdemu z rozdziałów towarzyszy syntetyczny „Przewodnik” po najważniejszych kompozycjach i nagraniach poszczególnych artystów. Celem książki jest promocja nowej muzyki oraz wypełnienie luki istniejącej w polskim piśmiennictwie w zakresie publikacji popularyzujących współczesną muzykę awangardową, zarówno w jej filharmonicznym, jak i undergroundowym wcieleniu.