Inspiracji metodologicznych dostarczają tu przede wszystkim prace przedstawicieli tak zwanej Szkoły Frankfurckiej z Dialektyką oświecenia Horkheimera i Adorna na czele. Wychodząc z założenia, że Wiek Świateł jest epoką wewnętrznych aporii, autorka próbuje pokazać ich obecność w twórczości Krasickiego. Z jej rozważań wyłania się pisarz rozdarty pomiędzy tradycją a nowoczesnością, spadkobierca konserwatywnych idei szlacheckich, ziemiański obywatel i - jednocześnie - oświeceniowy intelektualista. Ukazanie tego fascynującego splotu sarmatyzmu z Oświeceniem w działalności artystycznej najwybitniejszego polskiego poety tych czasów, jest także przyczynkiem do chętnie w ostatnich latach podejmowanych rozważań na temat specyfiki rodzimej adaptacji idei Oświecenia francuskiego i angielskiego. [...] Konkludując: recenzowana praca to wynik uważnej lektury pism Krasickiego, świadczący o wrażliwości na napięcia aksjologiczne i światopoglądowe ewokowane przez tekst literacki oraz na wpisane w niego paradoksy i ideologiczne sprzeczności. Dyskurs charakteryzuje się dociekliwością i odwagą w formułowaniu pytań, co skłania odbiorcę do ponownego przemyślenia utrwalonych w literaturoznawstwie sądów na temat filozofii wpisanej w twórczość XBW, niejednokrotnie też rzuca na te kwestie nowe światło. ukryj opis