Publikacja Niepożądane powroty E. F. Buriana stara się w nieszablonowy sposób zmapować osobowość Emila Františka Buriana, nie w zwyczajnej formie teatrologicznego studium ani w popularnej książce typu „mówili o...“. Autor, syn EFB, stworzył mozaikę, w której łączy różne teksty: nieznane lub zapomniane dokumenty, fragmenty publicznych wystąpień, intymne, prywatne zapiski, listy i wiersze E. F. Buriana oraz jego pierwszy nieocenzurowany życiorys, cytaty z recenzji, wywiadów, artykułów, wspomnień, listów i innych archiwalnych materiałów świadków i współczesnych. Książkę uzupełnia dwadzieścia listów autora do ojca, napisanych obecnie podczas pracy nad tą książką. Nie brakuje świadectw A. J. Liehma, Otomara Krejči, Jana Grossmana, Františka Hrubína, Františka Listopada, Ludvíka Vaculíka, Pavla Tigrida, Františka Halasa, Ivana Medka, Sergeja Machonina, Jana Klusáka, Jiříego Sováka, Vlastimila Brodského, Vladimíra Menšíka, Jana Wericha, Bertolta Brechta, Bohuslava Martinů, Jana Procházky, Antonína Zápotockého, Josefa Topola, Jiříego Suchého, Alfréda Radoka, Adolfa Hoffmeistera i wielu innych. Osobowość EFB była zawsze oceniana jedynie zgodnie z autorem danego sądu; teatrolog pisał o awangardzie teatralnej, historycy oceniali wyłącznie jego powojenne zaangażowanie. Wymiar artystyczny, muzyczny, literacki czy po prostu ludzki tej osobowości jakby dotąd nikogo nie interesował, dlatego podjęto próbę zaproponowania plastycznego portretu artysty i ojca, „koncentracjonisty”, być może czasem naiwnego komunisty, o jego możliwym dalszym rozwoju w latach 60. możemy jedynie spekulować.