Szóstym tomem Pism Josefa Čapka rozpoczynamy edycję publicystyki artystycznej - najbardziej obszernej i dotąd najmniej znanej dziedziny literackiego dorobku Čapka. Čapek zajmował się nią równolegle ze swoją twórczością plastyczną i literacką praktycznie przez całe życie: swój pierwszy artykuł o sztuce opublikował jako student Szkoły Przemysłu Artystycznego w 1905 roku, ostatni napisał dla Lidových novin latem 1939 roku, kilka tygodni przed aresztowaniem. Niniejszy tom poświęcony jest okresowi 1905-1920, kiedy Čapek od początkujących prób referatowych stopniowo dojrzewa do wyrazistej osobowości przedwojennej awangardy. W swoich esejach stara się nie tylko obserwować życie artystyczne, lecz także aktywnie je kształtować. Propaguje zasady nowych kierunków artystycznych, broni nieopisowego stosunku sztuki do rzeczywistości i uczy dostrzegać piękno „nowoczesnej formy plastycznej”. Jego referaty obejmują istotne wydarzenia czeskiej sceny artystycznej w szerokim zakresie - od działań tradycyjnie zorientowanych towarzystw po nowe inicjatywy - i w miarę możliwości mapują też aktualne zjawiska artystyczne w Paryżu i Berlinie. W czasie I wojny światowej, gdy życie artystyczne podupadało i krytyk w Pradze miał niewiele okazji, Čapek skoncentrował się na bardziej ogólnych refleksjach teoretycznych i rozwijał swoją interpretację sztuki nowoczesnej w osobliwej koncepcji nowoczesnego prymitywizmu. Udostępnienie tego zbioru tekstów Čapka umożliwia głębsze poznanie teoretycznego kontekstu jego twórczości artystycznej i stanowi ważny materiał źródłowy do interpretacji naszej przedwojennej awangardy.