Brneński lekarz Jan Šmarda w książce Wspomnienia o Ivanie Blatnym po raz pierwszy opisuje dotąd mało znane okoliczności z życia swojego kuzyna, wybitnego czeskiego poety Ivana Blatného (21 grudnia 1919 - 5 sierpnia 1990): od dzieciństwa w kulturalnej, dobrze sytuowanej brneńskiej rodzinie, przez pierwsze poetckie próby Blatného, aż do przełomowego momentu, gdy Blatný, wyrazisty członek Grupy 42 i autor kilku kluczowych tomów poezji, wykorzystał po lutym 1948 swoją podróż z delegacją czeskich pisarzy do Anglii i 30 marca w Londynie zdecydował się na życie na emigracji. Po tym, jak w Czechach doszło do jego haniebnego skandalizowania, w czym znaczący udział mieli także przyjaciele i obrońcy mu najbliżsi - Josef Kainar, Vítězslav Nezval i wielu innych - zapadła nad nim w jego ojczyźnie cisza. O tym, jak został przyjęty za granicą i czy kontynuował twórczość, przez niemal dwadzieścia lat nie wiedziała nic nawet jego rodzina, podobnie nie znano informacji o jego chorobie psychicznej. Janowi Šmardovi udało się dopiero w 1969 roku odnaleźć Blatného w Ipswichu, gdzie poeta po wcześniejszych pobytach w kilku zakładach psychiatrycznych zyskał na dłuższy czas zabezpieczenie egzystencjalne i poczucie bezpieczeństwa; ze względu na stan psychiczny pozostawał jednak pogrążony w samotności i zdany na opiekę otoczenia. Wizyta bliskiej osoby, przypomnienie domu i ukochanego Brna przełamały życiową bierność poety i jego przywykłą obronną bezruchliwość: Blatný odnalazł na nowo motywację, zaczął systematycznie pisać - i oddał się pisaniu z niemal maniacką namiętnością. Równocześnie sporadycznie utrzymywał korespondencyjne relacje z rodziną Jana Šmardy; różnymi drogami, zapewnionymi przez kuzyna i pracownicę służby zdrowia Frances Meacham, która weszła w jego życie w 1977 roku, przesyłał do Brna listy i wiersze oraz nawiązał kontakty z Josefem Škvoreckým, Jiřím Kolářem i wieloma innymi swoimi literackimi zwolennikami mieszkającymi za granicą. Dwa zbiory wierszy powstałe na emigracji są efektem zarówno zacięcie bronionego przez Blatného pola dla „procesu pracy”, czyli pisania (ipswichowski zakład zgodził się zamiast zwykłej terapii pracą na taki tryb), jak i ofiarności oraz umiejętności organizacyjnych Frances Meacham: w 1979 roku ukazuje się w Toronto w wydawnictwie Sixty-Eight Publishers w redakcyjnej przygotowaniu Antonína Brouska Stará bydliště, a pięć lat później Pomocná škola Bixley. Jan Šmarda, szczegółowo opisujący, jak powstawały oba zbiory, opiera się na obszernych listach Frances Meacham, Josefa Škvoreckého i innych, przede wszystkim jednak na własnych spotkaniach z Blatným: w ramie czasowej lat 1919-1990 wprowadza do historii cenne osobiste świadectwo, że życie za murem nie zniszczyło siły poetyckiego słowa. Dodatkową częścią książki jest także audioCD z nagraniem głosu Ivana Blatného z 1978 roku.