Rocznica siedmiuset lat od objęcia czeskiego tronu przez Luksemburgów stała się niedawno okazją do wielu przypomnień o tej drugiej panującej dynastii naszych dziejów. Kolejnym wkładem jest nowa biografia pierwszego Luksemburczyka na tronie czeskim. Król Jan Luksemburski nie cieszy się w dziejach Czech szczególną sympatią. Wciąż pokutuje przekonanie, że odnosił się do Królestwa Czeskiego jak do obcej ziemi, że nie był dobrym mężem ani kochającym ojcem. Lenka Bobková, profesor historii czeskiej na Uniwersytecie Karola w Pradze, podejmuje próbę wyważonej oceny osoby i panowania Jana Luksemburskiego, jasnych i ciemnych stron tego znaczącego czeskiego władcy. Jan wniósł do czeskiego środowiska i myśli politycznej kilka nowych elementów. Jednoczesne panowanie nad Królestwem Czeskim i hrabstwem luksemburskim dawało mu ważny potencjał, który pozwolił mu rozwijać zarówno aktywność polityczną w cesarstwie zmierzającą do zdobycia dla Luksemburgów tronu rzymskiego, jak i utrzymywać intensywne więzi z rodziną królewską Francji oraz dworem paryskim. Zachodnia orientacja kulturalna Jana stopniowo przenikała także do czeskiego społeczeństwa i znacząco je wpłynęła. Znaczne powiększenie terytorium Królestwa Czeskiego (o Chebsko, Górne Łużyce i Śląsk) stanowiło trwały wkład Jana w przyszłość, z którym nasze dzieje wciąż nie do końca się uporządkowały. Nie pominięto też życia osobistego Jana, jego dworu i zainteresowań kulturalnych.