Monografia jest pierwszym całościowym przedstawieniem Zdeňka Bonaventury Bouše OFM (1918-2002), jednego z najciekawszych czeskich teologów drugiej połowy XX wieku. Przedstawia obszerną biografię Bouša, poprzez którą analizowana jest także historia lokalnego Kościoła. Szeroka uwaga poświęcona jest diachronicznej prezentacji teologicznej, chrystologicznej i eklezjologicznej refleksji Bouša. Jej rozwój dzieli się na dwie fazy: pierwsza zbliża się do tzw. teologii manualistycznej z elementami pewnego mistycyzmu, druga zaś, rozwijająca się od połowy lat 60. XX wieku, charakteryzowała się wyraźnym zwrotem ku progresywnym tendencjom teologicznym. Autor został pod wpływem programu historyczno-krytycznej lektury Pisma, demitologizacji i sekularyzacji chrześcijaństwa oraz ponownego odkrycia jego eschatologicznego wymiaru, który ogłosili protestanccy teologowie pierwszej połowy XX wieku. Swoją teologię konstruował w taki sposób, by wspierała cel, ku któremu dążył Kościół jego czasu - mianowicie ideę potrzeby nieustannego oczyszczenia i reformy wspólnoty kościelnej. Trzecia część monografii zawiera dokumentację dotyczącą życia i refleksji Bouša. Następnie przedstawiono przegląd jego piśmiennictwa oraz wykaz wykorzystanej literatury. Autor Vojtěch Novotný (1971) pracuje jako docent teologii dogmatycznej na Katolickim Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Karola w Pradze.