Przeciwalkoholowe Towarzystwo doktora Řimsy wyrosło z praskiej studenckiej bohemy lat 70. XX wieku. W pewnym sensie nawiązywało do podobnych, recesyjnym nastawieniem kierujących się zrzeszeń i ruchów lat 60., jak Křižovnická škola čistého humoru bez vtipu, czy do znacznie starszych grup (Recesse) i kierunków artystycznych (surrealizm, dadaizm), jednak pozostało we wszystkich aspektach wyjątkowe. Profilowało się jako wysoce precyzyjna nauka badająca początkowo przede wszystkim alkohol-alkoholizm jako zjawisko antropologiczne. W chwili, gdy řimsologowie docenili wyjątkowość odkrytej metody - łączenia pozornie niezgodnych zjawisk na płaszczyźnie, która na pierwszy rzut oka wydaje się dla nich nieodpowiednia - i uświadomili sobie ogromny potencjał řimsologicznego spojrzenia na świat, skierowali uwagę na całe uniwersum i przekształcili swoje zainteresowanie naukowe de facto w styl życia. Od czterdziestu lat w praskich gospodach odbywają się stosunkowo regularne kongresy řimsologiczne, na których oddani badacze, ale i przypadkowi sympatycy prezentują wyniki badań kategorii řimsologicznych w swoich dziedzinach - filozofii, estetyce, historii sztuki, muzykologii, psychologii i innych. Z przymrużeniem oka można powiedzieć, że książka jest niekompletnym, a zatem znacząco zniekształconym obrazem řimsologii na podstawie jedynie wycinka jej istnienia, wynikającego z skromnej puli tekstów, które przypadkiem się zachowały.