Książka opisuje budowę artylerii armii czechosłowackiej, która rozpoczęła się pod koniec 1918 roku, zaraz po powstaniu Czechosłowacji. Ze względu na niewielką ilość uzbrojenia i wyposażenia, które pozostały na terytorium nowo powstałego państwa, było to bardzo trudne. W krajach czeskich przejęto bowiem tylko 108 dział i moździerzy. Ponadto praktycznie natychmiast po ich sformowaniu konieczne było wysyłanie nowo powstałych jednostek po plutonach i bateriach do walk na Śląsku i na Słowacji. Z punktu widzenia uzbrajania naszej artylerii ważne było istnienie zakładów Škoda w Pilźnie, które były w stanie pokryć zapotrzebowanie na technikę artyleryjską naszej armii w czasie pokoju i wojny. W czerwcu 1919 nasza armia miała w uzbrojeniu 442 działa i 56 moździerzy. Powrót legionów w znacznym stopniu nie wpłynął na liczbę broni artyleryjskich. Uzbrajanie w technikę artyleryjską postępowało w dość szybkim tempie. W 1920 roku armia dysponowała już 1526 egzemplarzami dział. Zakłady Škoda realizowały zamówienia ministerstwa obrony narodowej i uzbrojenie powoli zaczęło się unifikować. Artylerii, jako najbardziej wymagającemu rodzajowi broni, poświęcono dużą uwagę. W latach dwudziestych zaczęły pojawiać się nowe typy broni. Kolejne nowe modele broni artyleryjskiej otrzymała armia w trakcie lat trzydziestych. Pod koniec tych lat opracowano kolejne typy nowoczesnych broni artyleryjskich. Wiele z nich jednak nie dotarło do naszych jednostek. Wszystkie te nowoczesne bronie zostały starannie przetestowane i w większości włączone do uzbrojenia armii nazistowskich Niemiec.