Maurice Blanchard (1890-1960) jest dziś uważany za jednego z najważniejszych francuskich poetów minionego stulecia. Przeżył wszystkie jego katastrofy, lecz żadna z nich nie naruszyła tego, co było mu najbardziej bliskie: niezależności. Za życia był niemal nieznany, ceniony jedynie przez kilku bliskich przyjaciół i kilkadziesiąt czytelników. Nie zabiegał o sławę ani o nagrody literackie; całkowicie dobrowolnie i świadomie wybrał miejsce na samym skraju świata literackiego, który był mu obcy, wrogi, zgniły. Pogardzał nim, tak jak pogardzał społeczeństwem. "Najpiękniejsza rzeźba / to szara kostka brukowa / kwadratowa płyta / ta ciężka kostka rzucona / w gębę gliniarzom." Za życia Blancharda jego poezję czytali i cenili przede wszystkim poeci. W jednym z listów Julien Gracq nie wahał się napisać, że u Blancharda „po raz pierwszy podczas lektury poezji się nie nudził”. Przyciągała ona osobistości z tak odmiennych środowisk jak Gaston Bachelard, Benjamin Péret, Jean Wahl, André Pieyre de Mandiargues, Jean Follain czy z młodszego pokolenia Pierre Peuchmaurd i Jimmy Gladiator. Maurice Blanchard należał do nielicznych poetów, dla których wszelka iluzja dotycząca współczesnego świata, ze wszystkimi jego co najwyżej ponurymi spektaklami, była przekleństwem: "Czy można żyć bez nadziei? Oczywiście, żyje się znacznie lepiej i życie jest znaczniej osobiste. I to jest niezwykle ważne."