W powieści-labiryncie znanego autora wątek kryminalny przeplata się z literaturą faktu. W swoim mieszkaniu w nieprzyjemnej paryskiej dzielnicy w marcu 1897 roku budzi się starszy mężczyzna i stara się przypomnieć, kim właściwie jest. Metodą doktora Freuda, z którym kilka razy jadł posiłek, zaczyna odtwarzać własną przeszłość jako włoskiego, a później francuskiego konfidenta policyjnego, autora fikcyjnego planu spiskowego, który potem w rękach innych zaczął żyć własnym życiem. Niemal wszystkie postacie (np. Alexandre Dumas) są historyczne, równie rzeczywisty jest także pamflet spisany przez bohatera. Powieść Cmentarz praski przyniosła we sierpniu 2011 także włoskiemu pisarzowi prestiżową nagrodę Pavesego. Wizualna zajawka wideo . List Umberta Eco do czytelników: XIX wiek obfitował w wiele tajemniczych i przerażających wydarzeń: nierozwiązana i zagadkowa śmierć Ippolita Nievo, Protokoły mędrców syjonu - notoryczny fałszywy dokument, który później zainspirował Hitlera do wywołania ludobójstwa, afera Dreyfusa oraz liczne intrygi z udziałem służb specjalnych różnych narodów, masonów, jezuitów, jak również inne wydarzenia, których prawdziwość nigdy nie została udowodniona, lecz które dostarczyły bogatego materiału na 150-letnie felietony. Książka Cmentarz praski to opowieść, w której wszystkie postacie - z wyjątkiem głównej - naprawdę istniały, łącznie z pradziadkiem bohatera, autorem tajemniczego listu do Abbégo Barruela, który zapoczątkował falę nowoczesnego antysemityzmu. Jedyna fikcyjna postać powieści (która jednak przypomina wielu rzeczywistych ludzi, nawet współczesnych) staje się autorem rozmaitych wymysłów i spisków, a to wszystko na tle niezwykłego coups de théâtre, podziemnych kanałów pełnych zwłok, statków eksplodujących w rejonie drzemiącego wulkanu, opatów zabitych przez dźgnięcia, notariuszy z fałszywymi brodami, histerycznych satanistek, czarnych mszy i podobnych zdarzeń. Podobnie jak staroświeckie felietony, Cmentarz praski jest ilustrowany. Ilustracje są ponadto z epoki, więc u niektórych czytelników mogą wzbudzać nostalgię i nagłą tęsknotę za starymi książkami młodości. Oczekuję jednak także dwóch innych typów czytelników. Pierwsi nie mają pojęcia, że wszystkie te rzeczy naprawdę się wydarzyły, nic nie wiedzą o literaturze XIX wieku i dlatego to oni biorą na poważnie nawet Dana Browna. Drudzy, z sadystyczną przyjemnością, docenią fabułę książki jako zbiór perwersyjnych wymysłów, włącznie z postacią głównego bohatera, którą starałem się uczynić najbardziej cynicznym i najbardziej odpychającym protagonista w historii literatury. Ostatnia grupa czytelników wie, albo przynajmniej czuje, że rzeczy, które opisuję, naprawdę się wydarzyły. Ten czytelnik może poczuć, jak lekko spływa mu pot na czoło, będzie nerwowo rozglądać się za siebie, zgasi wszystkie światła w mieszkaniu i nabierze podejrzeń, że te wszystkie rzeczy mogą zdarzyć się ponownie, albo że dzieją się właśnie teraz. I pomyśli to, co chciałbym, żeby pomyślał: Są wśród nas... Umberto Eco