Książka Hany Píchovej, docentki czeskiego języka i literatury na Uniwersytecie w Chapel Hill w Karolinie Północnej, zajmuje się dziejami największego w Europie rzeźbiarskiego zespołu od 1949 roku, gdy ogłoszono konkurs na projekt pomnika, aż do jego rozbiórki w 1962 roku. Autorka śledzi długotrwały proces budowy, zakończony dopiero w 1955 roku, oraz okoliczności prowadzące do usunięcia kolosa. To pierwsze całościowe opracowanie dzieła rzeźbiarskiego i architektonicznego, które od dawna przyciąga znaczną uwagę, dotąd jednak było omawiane jedynie marginalnie. Studium Hany Píchovej opowiada o pomniku Stalina jako zjawisku historycznym, politycznym i artystycznym, wyjątkowym w swoim ujęciu, sposobie opracowania i rozmiarach na skalę światową. Autorka przytacza także relacje świadków, którzy w różny sposób uczestniczyli przy monumentcie. Największą wartość mają wspomnienia akademickiego rzeźbiarza Josefa Klimeša, który jako były student Praskiej Akademii Sztuk Pięknych krótko pracował przy pomniku. Jego wkład potęguje unikatowy zbiór dotąd niepublikowanych fotografii z okresu burzenia pomnika, które rzeźbiarz, mimo znacznego osobistego ryzyka, wykonał ponad pięćdziesiąt lat temu. Píchová nie kryje swojego wykształcenia historycznoliterackiego - zajmuje się miejscem monumentu w czeskiej i światowej prozie oraz szerszym kontekstem ówczesnej stalinizującej poezji. W przeciwieństwie do innych czeskich publikacji na ten temat, autorka konsekwentnie opiera swoje tezy na dokładnych cytatach literatury i źródeł.