Metafizyczne opowieści są wymownym świadectwem, że Eduard Tomáš jest nie tylko wykwalifikowanym znawcą, nauczycielem i praktykiem jogicznej filozofii, lecz także nie mniej utalentowanym i odnoszącym sukcesy prozaikiem. Opowieści Tomáša zaskakują żywiołowością i wyważonym stylem, bogatą fabułą oraz wrażliwym połączeniem codziennej rzeczywistości z fantastyką, mistycznego zanurzenia z delikatnym humorem i napięciem. Dzieło beletrystyczno-metafizyczne autora, choć przepełnione atrakcyjnymi elementami abstrakcji, nie unosi się ku niewytłumaczalnemu, jak to bywa zwłaszcza u autorów science fiction, lecz opiera się swymi filozoficznymi fundamentami mocno na prawdziwej rzeczywistości, którą Eduard Tomáš - jak się zdaje - zna osobiście i prawdopodobnie żyje ją tajemniczym doświadczeniem własnego duchowego życia. Opowieści są przedstawione prostym językiem, dostępnym dla najszerszego kręgu czytelników. Przyciągają świeżymi dialogami, opisem niezwykłych piękna przyrody i bogatymi doświadczeniami duchowymi, które razem z autorem czytelnicy przeżyją w najgłębszych wymiarach i szczegółach. O prawdziwym sensie i powołaniu swoich proz autor zauważa: ...Wkrótce przestałem odgrywać rolę apostoła i tylko cicho modliłem się: Niech będą szczęśliwe wszystkie istoty. Tego pragnąłem już od dzieciństwa. I wtedy pewnego dnia przyszła do mnie intuicja. Początkowo bardzo słaba i niezdecydowana, potem dzień po dniu rosła, aż w końcu była tak potężna, że nie mogłem i nie chciałem jej już powstrzymywać. Kiedy ludzie pragną porywających i wciągających powieści, nowel i opowiadań, mają je otrzymać. Poprowadzę ich śladami minionych żyć, czasem sięgających nawet do realnej teraźniejszości. Pokażę im tajemnice astralnych i innych ludzkich sfer, jakich sam doświadczyłem. Opiszę im największą ludzką przygodę: odnalezienie duszy człowieka i duszy wszechświata. Połączę tak pożądane przez nich fantastykę z wydarzeniami na różnych poziomach ludzkiej świadomości, aby moje opowieści stały się dla ludzi pociągające i zmuszały ich do uważnej lektury, a być może i mimowolnego odczuwania głębokiej nauki metafizycznej, która w nich jest ucieleśniona. Coś z tajemnicy uniwersalnej miłości i bezosobowego dobra z pewnością utkwi w zakamarkach ich dusz i nieświadomie posuną się oni o kolejny stopień wyżej. Ta idea nie dawała mi już spać. Gdy później zwierzyłem się jednemu ze swoich duchowych nauczycieli, powiedział mi z ogromnym entuzjazmem i niemałym naciskiem: Spróbuj, a ja będę ci pomagać. Był to człowiek bardzo przenikliwy, doświadczony i życzliwy. I jeszcze tego samego dnia zacząłem pisać... Miał rację, bo to, co potem nastąpiło, było prawdziwą lawiną pomysłów z najgłębszego wnętrza mojego Ja, a także rzeczywiście rozgrywających się wydarzeń, które ledwo zdołałem zanotować. Ten przypływ inspiracji trwał ponad dwa lata...