Dwutomowa, nowocześnie ujęta i niezależna od oficjalnej prokremlowskiej propagandy praca zbiorowa rosyjskich autorów, pod redakcją profesora Andrieja Borisowicza Zubowa, stanowi wyjątkową próbę syntetycznego wykładu dziejów Rosji XX wieku. Autorzy próbują odpowiedzieć na pytanie, dlaczego dzieje Rosji po upadku caratu zmierzały ku tworzeniu totalitarnego, nieludzkiego, cynicznego, z zewnątrz jednak modernizacyjnego reżimu, który w efekcie niemal doprowadził do zniszczenia rosyjskiej duszy i odrębnej rosyjskiej cywilizacji. Ich spojrzenie jest w istocie kompleksowe. Główny nacisk nie kładą na suche dzieje polityczne, lecz na historię społeczeństwa, które w specyficzny sposób reagowało na społeczno-inżynieryjne eksperymenty niewykształconych przywódców radzieckich, którzy nie szanowali ludzkiego życia i wszystko postrzegali przez pryzmat własnej władzy i osobistych korzyści. Na tle cierpienia narodu rosyjskiego autorzy piszą także historię rosyjskiego życia intelektualnego i historię rosyjskiego Kościoła prawosławnego, w którym dostrzegają, mimo jego tendencji do kolaboracji z reżimem totalitarnym, jeden z filarów przetrwania rosyjskiej egzystencji. Jako pierwsza praca historyczna Wielkie dzieje Rosji łączy również dzieje rosyjskiej emigracji, dzieje „innej" Rosji, Rosji poza Rosją, z dziejami imperium sowieckiego, nadając w ten sposób opowieści o rosyjskiej przeszłości wymiar konfrontacji dwóch światów, które toczyły między sobą życie za życie i na śmierć. Pierwszy tom, obejmujący lata 1894-1939, poświęcony jest końcowi okresu carskiej Rosji, rewolucjom 1905 i 1917 oraz budowie państwa sowieckiego za dyktatur Lenina i Stalina.