Wciąż trzymałem się wyobrażenia, że ten, kto umiera, śpi aż do dnia sądu, kiedy zostanie osądzony i następnie wysłany do nieba lub do piekła. O doświadczeniu, które właśnie przeżywałem, nigdy tam nie mówiono. Nagle zaczęły dziać się osobliwe rzeczy. Światło na skraju łóżka zaczęło narastać na intensywności. Najpierw myślałem, że to mała lampka nocna, aż zauważyłem, że światło pochodzi zza szafki nocnej przy wezgłowiu łóżka. Systematycznie zwiększało swoją intensywność, aż wydawało się, jakby świecił milion spawarek jednocześnie. Wiem, że gdybym patrzył na nie moimi ludzkimi oczami zamiast oczami ducha, z pewnością bym oślepł. Wtedy w jednej chwili wydarzyły się trzy rzeczy. Coś głęboko we mnie jako istocie duchowej powiedziało: „WSTAŃ. ZNAJDUJESZ SIĘ W OBECNOŚCI SYNA BOŻEGO.” Nagle podskoczyłem z łóżka. Z promiennego światła przy wezgłowiu łóżka wyłoniła się najwspanialsza istota, jaką kiedykolwiek poznałem. Ściany szpitala zniknęły, a w ich miejsce zobaczyłem żywe panorama całego mojego życia, w którym zarejestrowane były ze szczegółami wszystkie moje przeżycia - od cesarskiego cięcia przy narodzinach aż po niedawną śmierć. Byłem w obecności Jedynego, który oznajmił: „Jestem Alfa i Omega, początek i koniec, który jest, który był i który ma przyjść, Pan wszechmogący.” Georgie Ritchie podczas przygotowań do studiów na University of Richmond w Wirginii postanowił przerwać naukę i na wzór swojego ojca w czasie II wojny światowej wstąpić do armii. Jego celem było walczyć z niemieckim nazizmem w tej wojnie i przyczynić się do jego pokonania. W trakcie przygotowania wojskowego jednak zachorował na ciężkie zapalenie płuc, na które ostatecznie zmarł. Jego „śmierć” trwała zaledwie dziewięć minut, po czym lekarze uratowali go bezpośrednim zastrzykiem w serce. To, co wydarzyło się w ciągu tych dziewięciu minut, sytuacje i wymiary, w jakie w tym krótkim czasie się dostał, na zawsze zmieniły jego spojrzenie na życie, a ponieważ został lekarzem (specjalizował się w psychiatrii) - także na jego zawodową praktykę i podejście do leczenia pacjentów. To przede wszystkim Zmartwychwstały Chrystus odsłonił przed nim zasłonę zaświatów i wraz z wszechmogącym Bogiem ostatecznie obudzili w nim głęboką wiarę w Najwyższego, kierując całokształtem jego działań. Dzięki głębokiemu wglądowi, wierze i nietradycyjnemu podejściu do pacjentów rzeczywiście pomagał im w uzdrowieniu, nawet gdy znajdowali się w bardzo ciężkich stanach zdrowotnych. Śmiertelnie chorych pacjentów prowadził do zaakceptowania skończoności ziemskiego bytu i uwolnienia się od lęku przed śmiercią. O tym, co działo się w ciągu tych dziewięciu minut i jak to objawienie na niego wpłynęło, opowiada w swoich książkach Powrót z jutra (wyd. czeskie 2006) oraz Światło po śmierci I (wyd. czeskie 1995). Również książka, którą trzymasz teraz w rękach, porusza tę tematykę.