Cesarz Ferdynand III (1608-1657) urodził się w czasie, gdy nasilał się tzw. habsburski spór rodzinny (między Rudolfem II a Maciejem), a dorosłość przypada mu na okres wojny trzydziestoletniej, podczas której jako "generalissimus" został następcą Albrechta z Valdštejna w dowództwie armii cesarskiej. Jego zwycięstwo pod Nördlingen w 1634 roku doprowadziło rok później do pokoju praskiego, do pojednania z Saksonią i niemieckimi luteranami. Jako cesarz (od 1637) Ferdynand daremnie zabiegał o odrębny pokój ze Szwedami, którzy ostatecznie dotarli aż pod bramy Wiednia; toczył walkę przeciwko Francji kardynałów Richelieu i Mazarina, jednak przede wszystkim zależało mu na jedności "austriackiego domu", czyli na związku z Hiszpanią, łączącym się z perspektywą dziedziczenia jego światowej pozycji, rozciągającej się zarówno w Europie, jak i za oceanem. Niemniej przy zawieraniu pokoju westfalskiego (1648) okoliczności zmusiły go do zgody na czasowe oddzielenie od hiszpańskich krewnych - i w tym właśnie sensie stał się cesarzem pokoju wbrew własnej woli. Kulturalnie epoka jego życia oznaczała rozkwit wpływów włoskich, poczynając od pokrewieństw z Gonzagami i Medyceuszami, poprzez kontrreformacyjny Rzym, aż po wybitnych dowódców pokroju Piccolominiego czy Montecuccolego. Był to okres przejściowy, od najemników i kondotierów ku stałej armii, od arystokratycznego życia z duchem renesansu ku dworskiej kulturze baroku. Czas z pewnością pod wieloma względami godny uwagi i niesłusznie zapomniany. Książka austriackiego historyka Lothara Höbelta wypełnia lukę, która dotąd istniała także w austriackim piśmiennictwie historycznym; monografia Ferdynanda III jest w czeskim środowisku w ogóle pierwszą tego rodzaju. L. Höbelt jest profesorem nowożytnych dziejów na uniwersytecie wiedeńskim i jako erudycyjny autor licznych publikacji dotyczących dziejów politycznych i wojskowych (m.in. "1848. Österreich und die deutsche Revolution") z pewnością nie jest obcy także czeskiemu czytelnikowi.