Karol IV, cesarz rzymski i król Czech, od którego narodzin w maju upłynie 700 lat, był jednym z największych władców średniowiecznej Europy. Za życia i po śmierci zdobył wiele przydomków: Ojciec Cesarstwa, Ojciec Ojczyzny czy Król kupiec. A niedawno także Największy Czech. Jaki jednak był naprawdę? Upragniony syn, przed którym jego ojciec tak bardzo się obawiał, że wysłał go do dalekiego Paryża, gdzie dorastał i był wychowywany bez miłości rodziców, książę plamiący łoża przyzwoitych kobiet i walczący jako kondotier w Italii, a jednocześnie margrabia morawski dążący do rozwoju królestwa czeskiego, próbujący ograniczyć pobyt ojca w Pradze i równocześnie realizujący jego marzenie o zdobyciu rzymskiego tronu dla rodu Luksemburgów. Król czeski, miłośnik turniejów rycerskich, mąż czterech żon i ojciec kilku synów i córek, którzy w pierwszym rzędzie stanowili „kapitał małżeński” dla jego celów politycznych, cesarz rzymski, założyciel uniwersytetu praskiego, Nowego Miasta, Karlštejna, Mostu Kamiennego i innych budowli, miłośnik sztuki, kolekcjoner świętych relikwii, autor własnej autobiografii. Ale też zarozumiały władca przekonany o swoim wybraniu i wyjątkowości, zleceniodawca kronik przedstawiających go w najjaśniejszych barwach, który nie potrafił wychować swego następcy i wykorzystał bogate królestwo czeskie przede wszystkim jako bazę dla swoich ambicji władzy, by pod koniec życia zakochać się w Brandenburgu. Wierzył, że wszystko i wszystkich można kupić i nie raz sięgał po oszustwo, a równocześnie był aż do bigoterii katolikiem o otwartej dłoni wobec Kościoła. Swemu następcy pozostawiał nie tylko jedno z najpotężniejszych królestw europejskich, lecz także kraj pełen problemów będących następstwem jego panowania.