Publikacja poświęcona jest procesowi dwudziestoletniej instytucjonalizacji polskiej współpracy rozwojowej oraz znaczeniu dla tego procesu jej społeczno-politycznego otoczenia: instytucji i organizacji międzynarodowych, organów administracji publicznej, sektora pozarządowego, prywatnych przedsiębiorstw, przedstawicieli polskiego parlamentu, a także samych obywateli, nie tylko tych zaangażowanych w działania z zakresu pomocy rozwojowej. Stanowi postawioną w wyniku przeprowadzonych badań diagnozę stanu instytucji, jak również analizę koniecznych dla niej reform w perspektywie zmian zachodzących w środowisku międzynarodowym, w tym dotyczących rozkładu sił w środowisku współpracy rozwojowej, rosnącej potrzeby prowadzenia działań humanitarnych oraz planu włączenia się Polski w powojenną odbudowę Ukrainy. Celem książki jest wkład w rozwój badań nad instytucją pomocy z perspektywy nie tylko nakreślanych przez nią twardych reguł i strategii, lecz także wartości i zachowań związanych z kulturą pomagania, a współtworzonych przez jej środowisko instytucjonalne. Publikacja pełni jednocześnie funkcję głosu w ciągle niszowej naukowo-eksperckiej dyskusji o Polskiej Pomocy, jej istoty dla relacji międzynarodowych Polski jako uczestnika klubu najbogatszych zachodnich donatorów oraz jej znaczenia dla większego rozumienia globalnych wyzwań i zrównoważonego rozwoju przez obywateli.