Nowe wydanie legendarnej słowackiej powieści. „Zakazana, owiana legendami, skandalizowana - wszystkie te epitetu można w pełni zastosować do powieści czołowego słowackiego publicysty, który w ten sposób przedstawia swoją artystyczną polemikę na odwieczny temat - walkę między prawdą a fałszem, czy półprawdą. Władza deprawuje ludzi, powiedział pewien filozof, a absolutna władza deprawuje absolutnie. Te słowa towarzyszyły pierwszemu słowackiemu wydaniu dziś już legendarnego dzieła Jak smakuje władza. Ladislav Mňačko (1919-1994) był wybitnym słowackim pisarzem, dramatopisarzem i publicystą. W jego życiu i twórczości odbija się cała złożoność słowackiego życia w drugiej połowie XX wieku. Partyzant, antyfaszysta, komunista, stalinista, reformistyczny komunista, aż po zdecydowanego przeciwnika totalitaryzmu. Dzieciństwo i młodość spędził w Martinie, gdzie ukończył naukę jako sprzedawca w aptece, a później pracował jako robotnik budowlany. W 1939 roku bezskutecznie próbował przedostać się do Związku Radzieckiego, rok później za próbę przekroczenia niemiecko-holenderskich granic został uwięziony w obozie koncentracyjnym i skierowany na przymusowe prace w Niemczech. W 1944 roku udało mu się wreszcie uciec i aktywnie uczestniczył w ruchu oporu. W 1945 roku został członkiem KSS (Komunistycznej Partii Słowacji), a w latach pięćdziesiątych należał do najbardziej oddanych i prominentnych prorezimowych dziennikarzy. Z czasem stał się jednak gorącym przeciwnikiem ustroju i jesienią 1967 roku wyemigrował na znak protestu przeciwko stosunkowi Czechosłowacji wobec wojny izraelsko-arabskiej do Izraela. Po kilku miesiącach wprawdzie wrócił, ale po sierpniowej inwazji wojsk Układu Warszawskiego zamieszkał na dwadzieścia lat w Austrii. Po 1989 roku wrócił do kraju, ale jako przeciwnik rozpadu państwa wspólnego w 1993 roku zdecydował się mieszkać w Pradze. Zmarł na początku 1994 roku podczas jednej z krótkich wizyt w Bratysławie. Powieść Jak smakuje władza to nie tylko błyskotliwa analiza moralnego rozkładu partyjnego i państwowego funkcjonariusza w dusznych latach pięćdziesiątych, może także służyć jako obraz pozastalinowskiej ciemności normalizacji, ale współczesny czytelnik z pewnością znajdzie w niej także wiele paralele z teraźniejszością."