Dzieło Herbarius nie należy do tych obszernych i przejrzyście zbudowanych zielników, które cieszyły się dużą popularnością w XVI wieku. Jego autor, szwajcarski lekarz, filozof przyrody, alchemik i świecki teolog Theophrastus von Hohenheim, zwany Paracelsusem (1493-1541), nie zamierzał go w ten sposób tworzyć. Ten na pierwszy rzut oka nieco niespójny tekst pochodzi prawdopodobnie z wczesnego okresu twórczego Paracelsusa i autor przedstawia w nim tylko kilka rozdziałów, w których omawia nie tylko lecznicze właściwości roślin, takich jak ciemiernik, rdest i mniszek, lecz także działanie soli, korali i magnesu. Podkreśla przy tym, że rodzime, naturalne lekarstwa są skuteczniejsze niż leki sprowadzane z zagranicy, krytykując ówczesnych lekarzy za zbytnią ufność wobec autorytetów i zbyt małe poleganie na własnym doświadczeniu. Zachęca ich jednocześnie, by w substancjach leczniczych poszukiwali perły - to znaczy skutecznej wewnętrznej esencji. Ten temat, związany również z alchemicznym poszukiwaniem długowieczności, w dziele Herbarius, pisanego dla przeciętnego czytelnika, jest nieco zamglony. Jednocześnie stanowi ważny motyw dla Paracelsusa, który zyskał sławę jako propagator chimiatrii, czyli medycyny operującej lekami przygotowanymi chemicznie (alchemicznie lub spagirycznie). Wygląda na to, że dostrzegli to naśladowcy Paracelsusa, którzy uważali to dzieło za istotne i traktowali je jako część znacznie rozleglejszego i teoretycznie głębiej ugruntowanego projektu Paracelsusa.