O zamachu na Heydricha napisano i wydano już wiele. Wszystkie opracowania literackie były w większym lub mniejszym stopniu uwarunkowane albo okresem, w którym powstawały, albo wpływem dążenia do takiego ujęcia, które zapewniłoby maksymalne zainteresowanie czytelników. Heinz Pannwitz, w czasie wojny szef wydziału praskiego Gestapo, został krótko po 27 maja 1942 mianowany szefem specjalnej komisji do śledztwa w sprawie zamachu. Jego raport jest więc historycznie najcenniejszym dokumentem dotyczącym wszystkich okoliczności zamachu na Heydricha, ale także zachowania jego wykonawców i współpracowników w krytycznych dniach po zamachu. Równocześnie daje wgląd w myślenie tych, którzy decydowali o odwetowych środkach wobec narodu czeskiego, a w pewnym sensie także w stan czeskiego społeczeństwa przed zamachem i po nim. Pannwitz był postacią wyjątkową. Był wybitnym śledczym, lecz z powodu nieporozumień z przełożonymi we wrześniu 1942 sam poprosił o przeniesienie na front wschodni. Po jego aresztowaniu przez francuską policję wojskową na początku maja 1945 w Austrii, na własną prośbę został wydany nie aliantom zachodnim, lecz Związkowi Radzieckiemu. Ku zdumieniu nie został przez Sowietów stracony i po odbyciu kary powrócił do Niemiec, gdzie w 1959 roku na podstawie swoich wspomnień i zachowanych dokumentów napisał raport w formie, którą przedstawiamy czytelnikowi czeskiemu. Tekst został poddany analizie i redakcji znaczącego historyka Stanislava Bertona, który od wielu lat mieszka w Australii i który otrzymał ten tekst z rąk żony Pannwitza po jego śmierci.