Najsłynniejszym dziełem Radera jest bez wątpienia biografia cesarza rzymsko-niemieckiego i króla Sycylii Fryderyka II. Chociaż literatura o „cudzie świata”, jak określali go kronikarze epoki, jest dziś już ogromna, Raderowi udało się naszkicować badawczo wartościowy, a jednocześnie bardzo czytelny i trafny portret jednego z najbardziej kontrowersyjnych władców średniowiecza. Podejście Radera jest ściśle biograficzne. W swoim opisie trzyma się w zasadzie chronologii życia Fryderyka, lecz gdy to konieczne, łatwo z niej wychodzi i poświęca się problemom, które były decydujące dla panowania cesarza. Z tego powodu analizuje Fryderyka jako prawodawcę, jako autora w wielu względach nowatorskiej i dla średniowiecznego pojmowania prawa kluczowej Konstytucji z Melfi, szczegółowo omawia założenie przez cesarza uniwersytetu w Neapolu, jak również jego zamiłowanie do sokolnictwa i współczesnej poezji. We wszystkich przypadkach czyny Fryderyka interpretuje jednak z punktu widzenia jego pojmowania nieograniczonej władzy monarszej, reprezentacji królewskiego majestatu oraz zmagania się idei imperium z równie żądnym władzy papiestwem. Zdaniem Radera dla fryderykowskiego pojmowania władzy kluczowe były jego sycylijskie korzenie i sycylijskie doświadczenia, które w wielu aspektach przeważały nad jego rodem sztaaufów, co w ówczesnym okresie i tak było akcentowane jedynie w ograniczonym stopniu. Centrum jego zainteresowań stanowił zawsze przede wszystkim obszar śródziemnomorski. To właśnie w dużej mierze dostarczało jego dworowi kulturowych, wojskowych i naukowych impulsów ze świata arabskiego, przed którymi inni europejscy władcy świadomie się zamykali. Krok po kroku odsłania również rozmaite mity związane z postacią cesarza Fryderyka II. Dla czytelnika czeskiego bardzo interesujące jest to, że często dostrzega bezpośrednie paralele między Fryderykiem a cesarzem rzymsko-niemieckim i królem Czech Karolem IV. Zdaniem Radera Karol w wielu kwestiach świadomie nawiązywał do Sycyliczyka, chociaż w warstwie propagandowej wolał odwoływać się raczej do Karola Wielkiego niż do naznaczonego klątwami kościelnymi, z natury nieokiełznanego i w oczach wielu współczesnych aż apokaliptycznego sycylijskiego władcy.