Adolf Loos (1870-1933) był barwną postacią, której obecność w kulturalnym tyglu Wiednia początku XX wieku wstrząsnęła krajowym pejzażem architektonicznym. Jako wczesny, namiętny zwolennik modernizmu, stanowczo odrzucał wielką secesyjną estetykę panującą wówczas, jak również wszelkie cechy europejskiego fin de siècle. Zamiast tego w wykładach i esejach, takich jak przełomowe Ornament and Crime z 1908 roku, Loos artykułował swoją „pasję do gładkich i cennych powierzchni”. Twierdził, że ornamentacja architektoniczna jest z natury efemeryczna - związana z bieżącymi trendami i stylami, a zatem szybko się starzeje. Sam zresztą klasycysta z przekonania, Loos opowiadał się za prostymi, ponadczasowymi projektami o tradycyjnych walorach estetycznych i strukturalnych. Zyskując rozgłos w Wiedniu w latach 90. XIX wieku dzięki projektom handlowym, Loos rozwinął swój charakterystyczny styl, wprowadzając koncepcję architektury o „planie przestrzennym” i odrzucając dekoracyjne ozdobniki na rzecz wytwornych, wysokiej jakości materiałów ujętych w czystych liniach. Najważniejsze realizacje, takie jak Café Museum w Wiedniu (1899), Dom Loosa (1912) i sklep odzieżowy Knize (1913), dzieliły krytyków, publiczność, a nawet członków rodziny królewskiej - cesarz Franciszek Józef I odmawiał przejazdu obok Domu Loosa, kipiąc złością na jego zuchwale minimalistyczną estetykę. W tym wprowadzeniu do postaci Adolfa Loosa badajemy pisma, osiągnięcia i dziedzictwo, które charakteryzują jego twórczość i które przez dziesięciolecia rezonowały w ożywionej architektonicznej rozmowie między rozbudowaną a elementarną estetyką.