Monumentalna, trzytomowa biografia Kafki napisana przez niemieckiego historyka literatury Reinera Stacha jest pod względem zakresu, złożoności i znaczenia dziełem zupełnie wyjątkowym, uważanym za kamień milowy biografistyki za granicą. Autor pracował nad nią osiemnaście lat, badając Kafkę i jego twórczość w szerokich kontekstach czasowych, społecznych i literackich. Mimo to jego dzieło nie jest przeznaczone wyłącznie dla wąskiego grona „kafkologów”. Wręcz przeciwnie, styl Stacha jest barwny, żywy i przystępny: czyta się go jak porywającą, trzymającą w napięciu powieść. Pierwszy tom ukazuje dzieciństwo i młodość Kafki, studia i pierwsze lata spędzone w pracy, a jednocześnie rysuje wspaniałe panorama epoki - rodzinnego miasta pisarza, monarchii habsburskiej i całej Europy Środkowej. Wczesne lata Kafki (1883-1911) zdecydowanie nie były czasem spokoju. Powstawały nowe media i technologie - samochody, pierwsze samoloty, taśmowa produkcja, telefon... wszystko to przyspieszało i zmieniało życie. Praga była centrum gwałtownych sporów narodowościowych i napięć, które odbijały się także na ludności żydowskiej. A pośrodku tego wrażliwy Franz wywalczał sobie drogę do niezależności duchowej i własnej twórczości literackiej - wbrew oczekiwaniom rodziny i niejednokrotnie mimo rad przyjaciół. Kluczowe lata życia pod mikroskopem: Reiner Stach przemienił Franza Kafkę w postać z powieści. Süddeutsche Zeitung Jeden z największych projektów biograficznych niemieckiej historii literatury [...] biografia stulecia. Frankfurter Allgemeine Zeitung Z recenzji Hellmutha Karaseka, opublikowanej 27 września 2014 w dzienniku Die Welt: „Godzina, w której Kafka urodził się 3 lipca 1883, w ujęciu Stacha przechodzi w wielkie panorama zawiłych dziejów Pragi i czeskiej samoświadomości. ówczesna Praga liczyła około 220 000 mieszkańców. Osiemdziesiąt osiem procent z nich deklarowało katolicyzm, dwa procent wyznanie protestanckie, a dziewięć procent judaizm. Okres urodzenia Kafki przebiegał pod znakiem radykalnych zmian. Podczas gdy miasto wewnątrz starych murów zamieszkiwali w dużej mierze Niemcy i niemieckojęzyczni Żydzi, na przedmieściach dokonywała się niepozorna, lecz decydująca zmiana: osiedlał się tam czeski proletariat, a czeska pewność siebie rosła. Próba premiera wprowadzenia po zwycięskich wyborach czeskiego jako pierwszego urzędowego języka rozbiła się o opór austriackich Niemców. Narodowo-młodo czeskie ruchy splatały się z wiedeńskim antysemityzmem niemieckojęzycznych rasistów, takich jak Georg Heinrich von Schönerer, i z burmistrzem Wiednia Karlem Luegerem.” "