Drugi zbiór poezji Sylvii Plath zatytułowany Ariel, wydany w 1965 roku, czyli dwa lata po śmierci autorki, należy do najsłynniejszych angloamerykańskich tomów poetyckich XX wieku. Do jego kultowego statusu niewątpliwie w dużej mierze przyczyniła się historia towarzysząca jego wydaniu: młoda, obiecująca, urodziwa poetka, od dzieciństwa targana lękami i depresją, po rozpadzie małżeństwa odebrała sobie życie; teksty z jej spuścizny wydał jej mąż i ojciec ich dwójki dzieci, poeta Ted Hughes - i okazało się, że Ariel jest jej opusem magnum… Wyjątkowe miejsce Sylvii Plath w ramach nowoczesnej literatury angloamerykańskiej nie jest jednak spowodowane wyłącznie ową tragiczną historią, lecz przede wszystkim niezaprzeczalną siłą jej poezji: Plath jest poetką niezwykle wrażliwą, przetwarzającą wszelkie bodźce z zewnątrz w całkowicie osobny, bolesny wyraz, który jednak w wierszach jest reflektowany, obserwowany z pewnego dystansu, z surową i wszechobecną ironią. Do rozgłosu jej poezji w czeskim kontekście bez wątpienia przyczyniły się przekłady Jana Zábrany, dla którego Plath była wielkim, urzekającym tematem. Nad przekładem zbioru Ariel pracował niemal dwadzieścia lat - i nad ukończonym dziełem zanotował: "Żadna kobieta nie zmęczyła mnie w życiu tak bardzo jak Sylvia Plath (…) Do tych wierszy nie da się dostać wytrychem, raczej trzeba roztrzaskać skorupę jak orzech - a potem zacząć pracować ze skorupkami (…) Będę zadowolony, jeśli przetrwam ten przekład. Bo to raczej walka, raczej bijatyka, podczas której jeden dusi drugiego - raczej to niż przekład."