Zadumany i pobożny chrześcijanin w swoim obszernym i właściwie całego życia dziele odsłania symbole chrześcijańskiego hermetyzmu z wieloma jego płaszczyznami mistyki, gnozy i magii, uwzględniając także kabałę oraz pewne elementy astrologii i alchemii. Symbole te są ujęte w dwudziestu dwóch tak zwanych „Wielkich Arkanach” kart tarota. Poprzez Wielkie Arkana autor poszukuje medytacyjnej drogi ku głębszej, ogarniającej mądrości katolickiego misterium. Autorowe Medytacje o tarocie utrzymane są w duchu wielkich dzieł Pika della Mirandola i Franza von Baadera, są jednak od nich niezależne. Mistyczne, magiczne, okultystyczne dopływy, tworzące razem nurt jego medytacji, są znacznie obszerniejsze; mimo to ich złączenie, pełne ruchu, wewnętrznie zyskuje jedność chrześcijańskiej kontemplacji. W swoich dwudziestu dwóch „ćwiczeniach duchowych” autor odwołuje się przede wszystkim do myśli Jakoba Böhma i Rudolfa Steinera, C. G. Junga, Péladana, Papusa, Filipa z Lyonu, a często także do wielkich filozofów i teologów takich jak Tomasz z Akwinu, Bonawentura, Leibniz, Kant, Kierkegaard, Nietzsche, Bergson, Sołowjow, Teilhard de Chardin; lub do dramatopisarzy i poetów jak Szekspir, Goethe, Cervantes, Baudelaire i wielu innych. Wielokrotnie pojawiają się imiona św. Antoniego Wielkiego, św. Alberta Wielkiego i św. Franciszka z Asyżu; a obszernie cytuje przede wszystkim św. Jana od Krzyża i św. Teresę z Ávili.