Szeregowy żołnierz Josef Sedlmeier podczas wojny przeszedł różne fronty, został ranny, a wiosna 1945 zastała go razem z innymi żołnierzami w drodze ucieczki na zachód - do domu albo ewentualnie do amerykańskiej niewoli wojennej, która nie była tak przerażająca jak groźba rosyjskiej niewoli. Jednak tak się stało i na terenie Czechosłowackiej Republiki trafił w ręce oddziału Armii Czerwonej. Wydarzenia nabrały tempa i tutaj zaczyna się opowieść, którą autor sugestywnie przedstawia na granicy dokumentu i literacko opracowanych wspomnień. Po tygodniach w obozach jenieckich w Czechach Sedlmeier znalazł się w przepełnionych wagonach towarowych pociągu zmierzającego do obozów jenieckich Związku Radzieckiego. Josef był bardzo młody, szybko jednak nauczył się strategii przetrwania w okrutnych warunkach obozowych. Jego odyseja prowadziła przez wiele łagrów jenieckich na południu Rosji i w rejonie Kaukazu, zmieniał liczne brygady robocze, poznał wielu ludzi - jeńców i strażników, Niemców i Rosjan. W książce opowiada o ciężkiej pracy, szykanach, upokarzających warunkach życia, bezsilności, ale także o przyjaźni, więzi, pomocy i zrozumieniu. Umiejętność pracy, niezłomny optymizm i humor, a przede wszystkim nieugięta nadzieja i wiara w powrót do domu pomogły mu przetrwać. Opowiada o trudnych czasach, lecz dystans i zdobyta życiowa mądrość pozwalają mu także bawić czytelnika weselszymi historiami.