Zdobycie „drugiego Rzymu” - stolicy cesarstwa bizantyjskiego przez sułtana Mehmeda II oraz związane z tym obawy przed opanowaniem Europy przez Osmanów utrwaliły cały zestaw negatywnych europejskich wyobrażeń o nowym i bardzo niechcianym sąsiedzie. W europejskim dyskursie politycznym „tureckie zagrożenie” bywało często wykorzystywane w argumentacji wewnętrznej i międzynarodowej Hiszpanów i Habsburgów austriackich, ale także Francuzów, Węgrów, Polaków czy Rosjan. Nowe wymiary nabrało to w okresie narodzin nowoczesnych narodów w południowo-wschodniej Europie i na Bliskim Wschodzie w XIX i XX wieku. Książka opisuje nie tylko sam upadek Konstantynopola w 1453 roku, lecz także sytuację, która mu poprzedzała, oraz wydarzenia, które nastąpiły po sforsowaniu pozornie niezdobytych murów Miasta. Barwne przedstawienie następstw obejmuje okres aż do śmierci Mehmeda II, przy czym autor stara się uwzględnić także ich interpretację ze strony samych Turków. Wszystko to zostało osadzone w szerszym kontekście historycznym, który towarzyszył skomplikowanemu procesowi powstawania Imperium Osmańskiego i jego tożsamości. Dla tego imperium zdobycie Konstantynopola było absolutnie kluczowe. Co zaskakujące, nie był to jednak cel, do którego Imperium Osmańskie rzekomo nieomylnie zmierzało od samego początku. Niemniej przynajmniej od pewnego momentu Mehmed II zrozumiał, że opanowanie Konstantynopola stanowi nieodzowny kamień milowy na drodze do osiągnięcia nieśmiertelnej wielkości państwa i jego samego. Zdobycie Konstantynopola w 1453 roku oznaczało koniec Miasta w takiej postaci, w jakiej znała je czy chciała znać Europa. To, co powstało na jego ruinach, zasługuje jednak także na nasz szacunek. Upadek Konstantynopola nie stanowił zaprowadzenia epoki ciemności ani końca złotych czasów. Z szerszej perspektywy kulturowej widać wyraźnie, że Stambuł pod panowaniem Osmanów na nowo stał się jednym z najważniejszych centrów politycznych, gospodarczych i kulturalnych ówczesnego świata. Osmanowie potrafili na swój sposób przekształcić imperialną tradycję rzymskiej i bizantyjskiej Konstantynopoli. I chociaż niektóre konkretne przejawy tej nowej tradycji mogą nam się nie podobać, jest ona bez wątpienia na tyle godna uwagi, że warto zastanowić się nad nią możliwie bez uprzedzeń.