Maria Valtorta w siódmej części opisuje 32. rok życia Pana. Zaczyna się dłuższym pobytem w Nazarecie przy Jego matce i opisuje uzdrowienie młodej uczennicy. Ewangelizacja staje się coraz trudniejsza. Faryzeusze chcieliby wrobić Pana w pułapkę i podczas tajnego spotkania przedstawiają Mu plan, jak uczynić go królem Izraela. On stanowczo to odrzuca i od tego momentu prześladują Go po miastach, starając się znaleźć okazję, przy której złamałby prawo i mogli by Go oskarżyć. W odpowiednim czasie przyprowadzają do Niego cudzołożnicę i żądają, aby ją skazał i skamienował. Żal Pana z powodu śmierci Jana z Endoru łagodzi miłość i mądrość, które Syntycha wyraża w liście. Pomimo trudności Pan przez długie dni wędruje i pragnie odwiedzić jak najwięcej miejsc, gdzie ma uczniów, a przy tym cudownie uzdrawia wielu ludzi cieleśnie i duchowo. Jezus mówi: Nie były mi obce serca tych faryzeuszy i zakonników ani tych, którzy przyłączyli się do nich, aby upokorzyć zawinioną kobietę. Grzesznicy względem Boga i bliźniego przewinili przeciw kultowi, przeciw rodzicom, przeciw bliźnim i przede wszystkim popełnili wiele grzechów wobec swoich żon. Gdybym cudem rozkazał ich krwi, by wypisała na ich czołach ich grzechy, spośród wielu oskarżeń przeważałoby „cudzołóstwo” popełnione lub pragnienie jego popełnienia. Powiedziałem: „Człowieka zniekształca to, co wychodzi z jego serca”. A poza moim sercem nie było wśród sędziów nikogo, kto miałby je czyste. Brakowało im szczerości i miłości. Nawet fakt, że przypominali ją w pożądliwych upodobaniach, nie skłonił ich do miłości. Ja miałem miłosierną miłość do upokorzonej kobiety. Ja, jedyny, który powinien być nią odrażany. Pamiętajcie jednak to: Im człowiek jest lepszy, tym bardziej współczujący wobec winnych. Nie jest pobłażliwy wobec grzechu jako takiego, nie to. Lecz współczuje słabym, którzy nie zdołali oprzeć się grzechowi.