Mária Valtorta w ósmym tomie opisuje pełne zakończenie trzeciego roku ewangelizacji. Pan objawia się w świątyni jako Syn Boży. Dochodzi do wielkiej dysputy, po której musi uciec z Jerozolimy. Zaczyna się trudny okres, gdy ukrywa się w domach swoich najwierniejszych uczniów. Łazarz jest śmiertelnie chory, jednak Marta i Maria proszą o jego uzdrowienie. Pan prosi ich, aby uwierzyły poza granice możliwego. W święto Poświęcenia świątyni Żydzi w przypływie gniewu próbują ukamienować Pana. W Betanii zbierają się liczni członkowie sanhedrynu i szydzą z sióstr Łazarza, twierdząc, że u nich nie wydarzy się żaden cud. Łazarz umiera i zostaje pochowany. Pan jednak w czwarty dzień go wskrzesza i ten największy cud dzieli wielu ludzi. Na tych, którzy Go kochają i wierzą w Niego, i na tych, którzy Go nienawidzą i życzą Mu śmierci. Jezus mówi: „Czy wystarczy ci, Sadoku, to, co widziałeś? Pewnego dnia powiedziałeś mi, że abyś uwierzył, ty i twoi równi musicie zobaczyć wskrzeszonego martwego, który już się rozkłada, i zobaczyć go zdrowego. Czy zaspokoił cię rozkład, który widziałeś? Czy możesz uznać, że Łazarz był martwy, a teraz żyje i jest zdrowy tak, jak nie był przez całe lata? … Żaden prorok nie przywrócił tego, co było w rozkładzie, a ponadto martwego. Bóg to uczynił. Tam jest żywy świadek tego, kim jestem. Pewnego dnia Bóg wziął glinę, ukształtował ją, tchnął w nią ożywiającego ducha i powstał człowiek. Ja powiedziałem: „Uczyńmy człowieka na nasz obraz i podobieństwo nasze.” Ponieważ ja jestem Słowem Ojca. Dziś ja, Słowo, powiedziałem temu, co jest jeszcze mniej niż glina, powiedziałem ciału w rozkładzie: „Żyj.” I rozkład złożył się w ciało, w całościowe, żywe i oddychające ciało. Tam jest i patrzy na was. I do ciała przyłączyłem ducha, który spoczywał już całe dni w łonie Abrahama. Przywołałem go moją wolą, bo ja mogę wszystko, ja jestem Żyjący, ja jestem Król królów, któremu podlegają wszystkie stworzenia i rzeczy. Cóż więc mi odpowiecie?”