Maria Valtorta w drugim tomie 10-tomowej epopei przybliża nam pierwszy rok publicznej działalności Jezusa, a pod koniec książki przechodzi już do roku drugiego. Autorka szczegółowo opisuje swoje wizje i przytacza liczne dialogi. Pan Jezus mówi ludziom przybywającym do Pięknej Wody o Dekalogu… „Bóg daje każdemu to, czego potrzebuje. To prawda. Czego potrzebuje człowiek? Luksusu? Wielu służących? Posiadłości, których powierzchni nie da się zliczyć? Uczt trwających od zachodu słońca do wschodu? Nie. Człowiek potrzebuje dachu nad głową, chleba, odzieży. To jest konieczne do życia. Rozejrzyjcie się wokół. Którzy ludzie są najszczęśliwsi i najzdrowsi? Kto cieszy się spokojną, zdrową starością? Rozrzutnicy? Nie. Ci, którzy żyją uczciwie, pracują i pragną dobra. Tacy ludzie nie są zatruci trucizną zmysłowości i pozostają silni. Nie są zatruci trucizną obżarstwa i pozostają żwawi. Nie są zatruci trucizną zazdrości i pozostają weseli. Natomiast ten, kto chce mieć wciąż więcej, zabija swój spokój i nie raduje się, lecz przedwcześnie starzeje się, wysuszony niechęcią lub przekraczaniem prawa. Mogę połączyć przykazanie "nie kradnij" z przykazaniem "nie pożądaj niczego, co należy do bliźniego". Bo rzeczywiście nadmierne pragnienie posiadania skłania do kradzieży. Mały krok dzieli jedno od drugiego. Czy każde pragnienie jest zakazane? Tego nie mówię. Jeśli ojciec rodziny pracuje na polu lub w warsztacie i pragnie z tego czerpać, aby zapewnić chleb potomstwu, w rzeczywistości nie grzeszy. Raczej spełnia swoje ojcowskie obowiązki. Jednak ten, kto pragnie mieć wciąż więcej i przywłaszcza sobie to, co należy do innych, aby móc korzystać z coraz większego majątku, ten grzeszy. Zawiść! Cóż innego jest pragnienie majątku bliźniego, jeśli nie chciwość i zawiść?! Zawiść oddziela od Boga, dzieci moje, i łączy z Szatanem.”