Pierwsza i jedyna kompleksowa dokumentalna powieść o największej czesko-słowackiej szansonistce. Powstała za jej zgodą, pod warunkiem, że może zostać upubliczniona dopiero po jej śmierci. Przez całą karierę unikała takiego obnażenia. Konsekwentnie broniła swojej prywatności. Umożliwiła w nią wejść dopiero autorowi, który należał do jej najbliższych przyjaciół. Od 2011 roku, kiedy zakończyła karierę, aż do jej ostatnich marcowych chwil 2021 roku stał się jej powiernikiem. Zarejestrował dziesiątki godzin wywiadów, miał dostęp do jej życia prywatnego, do materiałów archiwalnych i osobistej korespondencji, do rodziny Hany Hegerovej, a także jako jeden z pierwszych mógł zajrzeć do jej akt sądowych. Przejechał i zmapował wszystkie miejsca związane z jej życiem, rozmawiał niemal ze stu osobami, które z nią współpracowały lub były z nią w bliższym kontakcie w którymś okresie jej życiorysu. Zebrał dużą ilość fotografii i dokumentów, które w książce publikowane są po raz pierwszy. Nie było tematu, o którym nie chcieliby rozmawiać. Dopiero tutaj po raz pierwszy otwarcie opowiada o swoim dzieciństwie za słowackiego państwa faszystowskiego, które odcisnęło na niej piętno na całe życie, tak jak o pobycie w obozie dla uchodźców, zmianach tożsamości, komunistycznym więzieniu i innych, dotąd nieznanych wydarzeniach jej życia. Również o życiu prywatnym, związanym z niewiarygodnymi wzlotami i upadkami, odzwierciedlającymi wydarzenia ostatnich dziewięćdziesięciu lat… To właśnie autorowi tej książki należała się także jedna z jej ostatnich rozmów telefonicznych, kiedy zdecydowała się umrzeć. To również on jako jedyny wygłosił mowę żałobną podczas ostatniego pożegnania z Haną Hegerovą w najbliższym rodzinnym gronie. Zakresem i prawdziwością, dzięki osobistej ufności Hany Hegerovej wobec autora, powstało świadectwo, jakiego żaden inny autor nie ma możliwości dostarczyć.