Charles Liblau dobrze znał nazistowskie obozy - Oświęcim, Brzezinkę, Mauthausen, Melk, Ebensee, ponieważ spędził w nich ponad trzy lata, aż do wyzwolenia. Opisuje to, co przeżył, widział, usłyszał, zapamiętał, co go głęboko poruszyło i utkwiło w jego sercu i umyśle. W jego słowach nie ma nienawiści, pragnienia zemsty ani odwetu, tylko zwykły ludzki ból i oburzenie z powodu upokarzania człowieka. „Te wspomnienia budzą we mnie wstręt - wyznaje - napisałem je, aby pokazać, jak człowiek traktował człowieka.” Bez emocji opisuje wydarzenia, przy których krew zastyga w żyłach, jakby był ich komentatorem, a nie bezpośrednim uczestnikiem. Miał ogromne szczęście. Wydostaje się z niemal beznadziejnych sytuacji. Głodny, brudny, przerażony i w łachmanach, potrafi mimo to dostrzegać nędzę i cierpienie innych. Jego opowieść o życiu obozowym przez postawy i zachowania tych, którzy bezpośrednio rozkaziwali więźniom, ukazuje w jasnym świetle mechanizm nazistowskiej machiny. Przedstawia kapowego z Oświęcimia tak obiektywnie, jak to możliwe, z niektórymi nawet stara się współczuć, ponieważ zostali schwytani w przerażającą pułapkę. Głęboka humanistyczna wrażliwość autora dowodzi, że człowiek nawet w nieludzkich warunkach Oświęcimia i Brzezinki mógł zachować własną twarz, godność i pozostać człowiekiem aż do tragicznego końca, który przygotował mu bezlitosny los.