Wielki antyczny epos Iliada, opisujący oblężenie Troi, rozpoczyna się w wojsku dotkniętym dżumą. Rozbudowany poemat epicki o szesnastu tysiącach wersów z VIII wieku p.n.e. łączy fabularnie temat zniewagi Achillesa i jego gniewu, lecz z wydarzeń nieustannie wyłania się tragiczny, przenikający uczucie ludzkiej śmiertelności. Bohaterowie dokonują wyboru między codziennością a nieustanną bliskością śmierci jako powszednim elementem życia. Iliada ukazuje również granice takiego podejścia: na końcu Achillesowi pozwolono, by choć na chwilę przekroczył swój cień i poczuł wraz z ojcem mężczyzny, którego zabił w walce, gorycz i bezsens ludzkiego losu. To uczucie wzbudzają w ludziach także bogowie, których działanie jest okrutne, przebiegłe i nieprzewidywalne - niczym sam los.

Od trzech tysięcy lat, a może nawet dłużej, borykamy się z tymi samymi odczuciami, zakorzenionymi w ludzkiej naturze, dlatego homeryckie opowieści w dzisiejszym boleśnie zdezorientowanym świecie przemawiają do nas bardziej nagląco niż kiedykolwiek.

Opis Homera zachowuje świeżość w tłumaczeniu Vladimíra Šrámka nawet po niemal trzech tysiącach lat. Zajmująca przygoda w swobodnym, szybko płynącym rymowanym wersie, który pozwala wyeksponować główny nurt fabularny - to jest Iliada dla współczesnego człowieka.