Trzytomowa biografia o życiu i twórczości jednego z największych, najsłynniejszych i najchętniej czytanych autorów literatury światowej, praskiego pisarza piszącego po niemiecku Franza Kafki (1883-1924), jest zarówno pod względem zakresu, jak i znaczenia monumentalna, wyjątkowa i całkowicie niezwykła. Niemiecki historyk literatury, który oprócz filologii studiował także filozofię i matematykę, pracował nad trzytomowym dziełem przez osiemnaście lat. Wszystkie fakty, każdą drobną szczegółowość starannie weryfikował i dokumentował, surowo unikał wypełniania luk w życiu Kafki fikcją, przedstawił osobowość i twórczość pisarza w całej ich złożoności i wielowymiarowości. O Kafce opowiada przy tym niezwykle porywająco, przeplata eseistyczne i narracyjne fragmenty, przybliża ówczesne panorama, każdy tom czyta się jak powieść. Lata 1910-1915 ukazują intensywną przemianę Franza Kafki z podatnego na wpływy, nieukierunkowanego młodzieńca w odpowiedzialnego urzędnika, człowieka niepewnego i nadwrażliwego, o skomplikowanych relacjach z kobietami, a jednocześnie w mistrza słowa, pisarza, który potrafił precyzyjnie uchwycić swoje nocne koszmary i nasycić je osobliwie zdystansowanym „kafkowskim” humorem i ironią. Życie Kafki, wciąż ściśle związane z rodzinną Pragą, w omawianym okresie wyznaczyły decydujące kamienie milowe, które określiły jego dalsze zawodowe, osobiste i artystyczne kierunki: Kafka zapoznaje się, bliżej poznaje i studiuje judaizm, po raz pierwszy występuje publicznie jako pisarz, doświadcza wybuchu I wojny światowej oraz skomplikowanego związku z Felice Bauer, z którą dwukrotnie się zaręczał, za każdym razem jednak zaręczyny odwoływał, a w 1917 roku definitywnie zakończył ten związek. Był to również czas „straszliwego podwójnego życia” między biurem a biurkiem, przy którym Kafka nocami pisał niektóre ze swoich kluczowych dzieł: zbiór opowiadań Rozważania (Betrachtung), który jest jego pierwszą wydaną książką (1913), opowiadania Przemiana (Die Verwandlung, 1912, opublikowane 1915), Wyrok (Das Urteil, 1912, wydane 1913) i W obozie karnym (In der Strafkolonie, 1914, opublikowane 1919), fragment powieści Zaginiony (Der Verschollene, 1911-1914, wydany pośmiertnie), którego pierwszy rozdział ukazał się pod tytułem Palacz (Der Heizer) jeszcze za życia Kafki w 1913 roku, a także niedokończona powieść Proces (Der Process, 1914-1915, wydana pośmiertnie). Reiner Stach wykorzystał przy pracy nad drugim tomem swojej trylogii między innymi także spuściznę Felice Bauer, którą odnalazł w USA, gdzie była narzeczona Kafki zmarła w 1960 roku.