Innowacyjna doktryna Blitzkriegu, oparta na współdziałaniu związków pancernych, artylerii i lotnictwa bojowego, przyniosła armii niemieckiej na początku II wojny światowej na wszystkich teatrach działań nie tylko przewagę, lecz także wniosek, jak ważne jest niedopuszczenie do tego, by wróg mógł stosować swoje czołgi w podobny sposób. Dlatego Niemcy stali się także pionierami w opracowywaniu środków do niszczenia czołgów - od wczesnych ręcznych broni przeciwpancernych i przeciwpancernych armat małych kalibrów, skutecznych na krótkim dystansie, po tworzenie specjalnych jednostek przeciwpancernych Panzerjäger z cięższym i bardziej efektywnym uzbrojeniem. Drugi tom dzieła Łowcy czołgów, Historia Panzerjäger 1943-1945 w dziewięciu rozdziałach szczegółowo opisuje użycie jednostek Panzerjäger na poszczególnych frontach, ich wysiłki, by stawić czoła lawinom alianckich czołgów za pomocą nowych i coraz potężniejszych środków przeciwpancernych. Na podstawie współczesnych fotografii i innych unikatowych materiałów Anderson pokazuje, jak Niemcy wprowadzali do uzbrojenia przeciwpancerne armaty coraz większych kalibrów, jak praktycznie każdy podwozie czołgu wykorzystano do przebudowy na specjalne pojazdy przeciwpancerne z wydajnymi armatami, dla których przyjęła się nazwa niszczyciel czołgów (Jagdpanzer). Książka opisuje, jak z powodu niewystarczającej wydajności własnego przemysłu Niemcy w 1942 roku byli zmuszeni przerabiać zdobyczny sprzęt na niszczyciele czołgów, oraz jak później przy konstrukcjach takich jak Ferdinand, Nashorn i Jagdpanther doszli nie tylko do kalibru 8,8 cm, lecz także - aby zastąpić ilość jakością - zastosowali armatę 12,8 cm w potworach takich jak Jagdtiger, a w przeciwieństwie do nich opracowali prostą broń piechoty, jaką była pancerna pięść Panzerfaust. W historii wojskowości przewija się niekończąca opowieść o pojedynku między doktryną ataku a obrony, między mieczem a tarczą, między pociskiem a pancerzem, a Thomas Anderson dziełem Panzerjäger dopisał do niej nadzwyczaj interesujący rozdział.