Kiedy w 1945 roku wysiadłam z statku, który przywiózł mnie do Stanów Zjednoczonych, moi amerykańscy krewni nalegali, żebym zapomniała o wszystkim, co spotkało moją rodzinę - i mnie - podczas wojny. Mówili mi, żebym już nigdy o tym nie myślała i o tym nie opowiadała. Miałam piętnaście lat, a oni byli dorośli, więc ich posłuchałam. Milczałam przez czterdzieści lat. Ale nie byłam naprawdę wolna, dopóki nie zaczęłam mówić o tym, co przydarzyło mi się jako dziecku. To jest moja historia. ------------------------ Irene Butter, z domu Hasenberg, była szczęśliwą małą dziewczynką, kiedy po raz pierwszy w jej życie wkroczył faszyzm. Za pierwszym razem jej rodzinie udało się uciec, kiedy zrzekli się majątku i dotychczasowego życia, opuścili krewnych i wyprowadzili się z Niemiec do Holandii. Mroczny obłok potwornych idei jednak wkrótce ich dosięgnął także tam. Początkowo Hasenbergowie mieli szczęście, jakby cudem kilkakrotnie uniknęli transportu do obozu koncentracyjnego, jednak w końcu spotkał ich ten sam los, co tysiące innych żydowskich rodzin. W obozie Bergen-Belsen Irene doświadczyła niewyobrażalnych okropności, strachu, głodu, brudu i upokorzenia, jednak ani ona, ani jej rodzina nie tracili nadziei. W końcu wydawało się, że los się do nich uśmiechnął i odzyskali wolność, ale jeszcze w drodze z obozu zmarł ojciec Ireny, a ona została oddzielona od matki i brata. Pomimo całego zła, którego doświadczyła, pomimo nienawiści i pogardy, z którymi się mierzyła, Irene postanowiła nie być ofiarą Holokaustu, odmówiła bycia wrogiem. Nadal widzi w ludziach dobro, a jej życiowym celem jest „nigdy nie być tym, kto jedynie przygląda się”.