„Ta historia nie jest o moim tacie, a jednocześnie jest trochę o nim. Ale przede wszystkim to opowieść wszystkich córek, które tragicznie straciły swoich ojców i nie potrafiły się z tym pogodzić, pogodzić, przyjąć śmierć ukochanej osoby. Jest smutna, ponieważ pisałam ją - po dłuższej przerwie - jako pierwszą po tym, jak tata na zawsze od nas odszedł. Wpisałam w nią mój żal, smutek, ból. Jednocześnie jest to jednak historia pełna zwrotów akcji, niespodzianek… i miłości.“ Płaczę. Nawet nie wiem dokładnie dlaczego. Czy dlatego, co powiedział o tacie, o mnie, czy z powodu wspomnienia, które przemknęło mi przez głowę. Tak wyraźnie, że niemal słyszę głos taty. Jesteś jak słońce. Kiedy jesteś szczęśliwa lub czymś zachwycona, rozświetlasz wszystkie zakamarki. Przyjemnie na ciebie popatrzeć. Jesteś jak słońce, powtarza mi się w głowie… i ja… płaczę. Myślałam, że już nikt mi tego nigdy nie powie. Jesteś jak słońce… a teraz to wypowiedział Lukáš. To jest tak silne, że zapiera mi dech. Płacz stał się częścią moich dni i przestaję wierzyć, że to się kiedyś zmieni. Nie chcę, żeby o tacie zapomniano, nie chcę… z drugiej strony, ilekroć o nim mówimy, rozpłaczę się. Ponieważ mówimy o nim w czasie przeszłym. Ta ostateczność mnie przeraża. Ale czasami przechodzimy do czasu teraźniejszego, jakby był tu. A to jest jeszcze gorsze. Bo jakby na nowo uświadamiam sobie prawdę…