Druga żona króla Wacława IV, pochodząca z bawarskiego rodu Wittelsbachów, jest główną postacią nowej książki historyczki Bożeny Kopičkovej. Autorka, po Elżbiecie Przemyślidce, włącza do serii Wielkie postacie czeskiej historii już drugą z czeskich królowych średniowiecza. Zofia w jej ujęciu przedstawia się jako wyrazista osobowość, zapewne obdarzona fizycznym wdziękiem, ale też rozważna i wrażliwa. Autorka obala utrwalone stereotypy o nieszczęśliwym małżeństwie chwiejnego króla Wacława i jego drugiej żony, dowodząc wręcz, że ich związek był przynajmniej przez pewien czas bardzo silny i szczęśliwy. W zawirowaniach epoki nieuchronnie prowadzących do wybuchu husyckiej rewolucji królowa Zofia musiała mierzyć się z dramatycznymi wydarzeniami, takimi jak na przykład uwięzienie jej królewskiego małżonka, ale także z duchowymi impulsami reformacyjnego ruchu husyckiego. Wsparcie, które królowa Zofia wiernie okazywała wczesnemu husytyzmowi, łącznie z poparciem dla jego głównych przedstawicieli, znalazło odzwierciedlenie nawet w Husowskich listach z Konstancji. Po śmierci króla Wacława IV w 1419 roku losy królowej wdowy Zofii były niepomyślne: udała się wraz z szwagrem, cesarzem Zygmuntem, na wygnanie do Bratysławy, gdzie w nędznych warunkach, niegodnych średniowiecznych królowych wdów, spędziła resztę życia. Odzyskana katolicka pobożność, ale też osobista gorycz i smutek znalazły wyraz w czarnym kolorze jej ubrania, które nosiła aż do końca swoich dni.