Malarstwo XVII wieku w Czechach jest przede wszystkim kojarzone z Karlem Škrétą (ok. 1610-1674), słusznie uważanym za głównego protagonistę nowego, barokowego spojrzenia u nas. Do takiej oceny jednak nie wystarczy zajmować się jedynie jego twórczością, lecz trzeba ją poznać w kontekście dzieł artystów poprzedzającego pokolenia, jego współczesnych i naśladowców. Tylko wtedy można zrozumieć jego artystyczny sukces w Pradze i w całych Czechach, o czym świadczy przejmowanie jego rozwiązań plastycznych jeszcze w XVIII wieku. W książce, bogato ilustrowanej, zbiorczo przedstawiono trzech rówieśników Škréty: Antonína Stevensa, Jana Bedřicha Hessa i Matěja Zimprechta, którzy wyróżniali się ponad ówczesną przeciętność, zdobywali znaczące zamówienia i zachowali osobisty język malarski; dyskutowany jest też ich rzekomo naśladujący stosunek do Karla Škréty. Malarstwo XVII wieku w Pradze przedstawione jest w swojej instytucjonalnej i rozwojowej ciągłości, z uwzględnieniem zewnętrznych czynników, w historii sztuki krajowej tradycyjnie postrzeganych negatywnie, jakimi były przeniesienie dworu cesarskiego do Wiednia po śmierci cesarza Rudolfa II, kontrreformacja po bitwie na Białej Górze i wojna trzydziestoletnia. Uwaga poświęcona jest aspektom społeczno-ekonomicznym ówczesnego życia artystycznego (organizacja cechów, poziom życia malarzy, wysokość honorariów) oraz pozycji Pragi jako metropolii artystycznej.