Celem tej publikacji jest zapoznać społeczeństwo z unikatowymi, szerszej publiczności dotąd nieznanymi fotografiami Františka Pavlíčka, który na swoich zdjęciach uchwycił atmosferę Pragi, a przede wszystkim Žižkova, na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Książka pokazuje często w sposób artystyczny, ale przede wszystkim poetycki, nie tylko dziś już nieistniejące domy i ulice, lecz także życie ludzi w tamtych czasach. Prawie wszystkie fotografie wykonano aparatem Rolleiflex - lustrzanką dwuobiektywową. Publikacja, zawierająca ponad sto pięćdziesiąt czarno-białych zdjęć, uzupełniona jest kilkoma ujęciami z Czech i Moraw oraz ówczesnymi artykułami odnoszącymi się do postaci Františka Pavlíčka. ********************** František Pavlíček urodził się 20 września 1928 roku pod Budišovem koło Třebíča, na podwórzu Holeje, które leży przy stawie Pyšelák. Jego ojciec pracował przy koniach, a matka była pokojówką. Gdy miał dwa lata, rodzina przeniosła się do Pragi. Najpierw uczył się zawodu stolarza artystycznego, ale po roku przeszedł do rotograwiurowej drukarni Grafické umělecké závody V. Neubert a synové na Smíchově, gdzie w 1947 roku rozpoczął naukę jako retuszer. W 1951 roku musiał, jako „osoba hołdująca jazzowi i Zachodowi”, służyć w pomocniczych batalionach technicznych w Orłowej koło Ostrawy, gdzie pracował w kopalniach. Od 1953 roku mieszkał z żoną na Žižkovie przy ulicy Kalininova (dzisiejsza Seifertova), a w późniejszych latach przy ulicy Budovcova. Žižkov był jego domem aż do 1964 roku, kiedy to wraz z rodziną przeprowadził się do Zahradního Města. František Pavlíček pracował niemal pół wieku jako retuszer w drukarni V. Neubert a synové, później przemianowanej na Orbis, a jeszcze później na Polygrafia. Pozostał wierny swojemu fachowi i „swojej drukarni” aż do momentu, gdy w 1992 roku dział retuszu został ostatecznie zlikwidowany. W drugiej połowie lat 50. w drukarni powstał klub fotograficzny; organizowano tam konkursy i wystawy, które oceniali ówcześni renomowani fotografowie, tacy jak Josef Sudek, Vilém Heckel i Erich Einhorn, którzy przychodzili do drukarni na korekty swoich książek. František Pavlíček zaczynał fotografować jeszcze starym aparatem stolikowym, tzw. „deskáč”, lecz po kilku latach zdobył starszy aparat, dwuobiektywową lustrzankę Rolleiflex, którą zrobił, z dwoma wyjątkami, wszystkie fotografie opublikowane w tej książce.