Książka przybliża przede wszystkim stosunki dyplomatyczne Stolicy Apostolskiej i faszystowskich Włoch w latach 1922-1945, czyli w okresie rozpoczynającym się dojściem Benita Mussoliniego do władzy we Włoszech i wyborem papieża Piusa XI, a kończącym się pod koniec II wojny światowej. W kontekście międzynarodowych wydarzeń lat 20.-40. XX wieku próbuje oczyścić stosunki watykańsko-włoskie z naleciałości uogólnionych uprzedzeń i przyjętych klisz, koncentrując się na kontaktach i zmaganiach Watykanu i Włoch w okresie międzywojennym i wojennym. Autor przedstawia w książce znaczące postacie, kamienie milowe oraz punkty tarcia wzajemnych stosunków, nie pomijając Laterańskich umów, zbliżenia Włoch z nazistowskimi Niemcami, kwestii rasowych, refleksji dotyczących włoskiej polityki zagranicznej oraz postaw papieży Piusa XI i Piusa XII w okresie II wojny światowej. Monografia w dużej mierze ma charakter polemiczny - nie tylko wobec krytyków pasywności papieża Piusa XII, lecz także wobec apologistów, którzy bezkrytycznie wychwalają jego zasługi na rzecz pokoju, neutralność czy sympatie wobec prześladowanych Żydów, rzekomo przejawiające się w niemal wszystkich jego decyzjach. Autor opiera się zarówno na materiałach Tajnego Archiwum Watykańskiego w Rzymie i opublikowanych edycjach, jak i na dostępnych dokumentach dotyczących polityki kościelnej pierwszej połowy XX wieku oraz na obszernej literaturze zagranicznej, przede wszystkim włoskiej, niemieckiej i angielskiej, opublikowanej na ten temat. Interesującym uzupełnieniem źródeł są odniesienia do watykańskiego pisma L’Osservatore Romano. W czeskim środowisku jest to pierwszy krajowy tego rodzaju projekt.