Książka „Domů do říše” bada rozwój wydarzeń na terytoriach, które jesienią 1938 roku zostały oderwane od Czechosłowacji i wkrótce stały się Rejencją Rzeszy Sudety. Opisuje proces włączania tych obszarów, zbiorczo nazywanych Sudetami, do tzw. Wielkoniemieckiej Rzeszy, wprowadzanie niemieckich norm prawnych, nacjonalizację życia politycznego i społecznego, germanizację mniejszości czeskiej oraz stosunek organów rejencji do protektoratu i urzędów protektorackich. Autor pokazuje, że przyłączenie tzw. Sudetów do Niemiec nie było procesem płynnym, lecz od samego początku mieszały się w nim entuzjazm z „wyzwolenia” i związane z nim nadzieje z rozczarowaniem. Sudetyccy Niemcy i ich reprezentanci polityczni widzieli w nim symbol swojego zwycięstwa w długotrwałej walce narodowościowej z Czechami. Liczyli, że przede wszystkim będzie służyć ich interesom władzy, gospodarczym, społecznym i kulturalnym, i naturalnie rościli sobie prawo do obsadzenia kluczowych stanowisk politycznych. Liderzy nazistowscy i biurokraci z organów centralnych chcieli natomiast przekształcić ją w „wzorcową rejencję”, jeden z wielu ogniw scentralizowanego państwa, wysyłali tam urzędników z Rzeszy i zdecydowanie nie zamierzali zbytnio uwzględniać lokalnych specyfik. Różne konsekwencje i przejawy tego konfliktu przenikały dzieje rejencji sudetyjskiej przez cały opisywany okres, aż do jej końca wiosną 1945 roku.