Zapiski Cezara traktują o działaniach wojskowych i politycznych przeciwko opozycji senackiej w latach 49-48 p.n.e. Dzieło jest niedokończone. Uzupełnia je pismo historyka Auliusza Hirtiusza "O wojnie aleksandryjskiej" oraz dwie księgi anonimowych autorów opisujące walki z resztkami opozycji w Afryce i Hiszpanii. Zapiski o wojnie domowej ukazują Rzym w przełomowym okresie późnej republiki. Państwo prowadziło potężną ekspansję na zewnątrz, ale jednocześnie było osłabiane wewnętrznymi wstrząsami, które doprowadziły do długotrwałej wojny domowej. Po rozpadzie triumwiratu Cezar skupił w swoich rękach decydującą część władzy. Pompejusz stanął po stronie opozycji. Cezar powrócił z Galii, w czasie wojny domowej opanował całą Italię i pokonał resztki zwolenników Pompejusza w Afryce i Hiszpanii. Zapiski są podzielone na trzy księgi i pozostały niedokończone. Mają charakter pamiętnikarski. Są napisane w trzeciej osobie, rzeczowym i prostym stylem. Cezar przedstawia się w tej pracy jako niechętny uczestnik nieuniknionego konfliktu. Stylizuje się na osobę zdystansowaną i poprzez tekst tłumaczy oraz usprawiedliwia swoje czyny. Dzięki sugestywnemu opisowi przygotowań i przebiegu bitew oraz osobistego stosunku Cezara do wszystkich wydarzeń, ze względu na treści wojskowe, ale też walory etyczne, pisma Cezara czytali europejscy uczeni i dowódcy wojskowi, często je naśladując, lecz nigdy nie dorównując ich duchowi, noszącemu pieczęć wielkiej postaci historycznej. Do dziś są znakomitym źródłem kulturowo-historycznym, które uczy nas, jak cywilizacja torowała sobie drogę do zachodniej Europy, i przedstawia jej zachodnim mieszkańcom porywający obraz ich pradziejów.