Płytcy interpretatorzy czasem twierdzą, że podstawą montessoriańskiego podejścia jest pozostawić dziecku całkowitą wolność i w żaden sposób go nie ograniczać. Każdy, kto wypróbował takie podejście na dzieciach i potrafi obiektywnie ocenić wyniki, dochodzi do wniosku, że sama wolność i brak ograniczeń prowadzą u dziecka do egoizmu, nieumiejętności dostosowania się, a później także do niestosowania się do zasad współżycia społecznego. Wolność i swoboda rzeczywiście są w koncepcji wychowawczo-edukacyjnej Montessori pojęciami kluczowymi. Ich stosowanie musi być jednak celowe i systematyczne. Czynnikiem decydującym jest rozpoznanie czynności naturalnych, prowadzących do rozwoju osobowości, od czynności dewiacyjnych, prowadzących do destrukcji lub tyranizowania otoczenia. Całkowita swoboda obowiązuje tylko w przypadku czynności naturalnych. Do nich trzeba dziecko doprowadzić, a to wcale nie jest proste. Wolność typu: „Idź sobie coś robić, ja mam teraz pracę!” jest chyba równie użyteczna, co bezpodstawne znęcanie się nad dzieckiem. Dziecko bowiem najczęściej chce pracować z nami albo według naszych wskazówek. Tylko dlatego, że jest powolne i mniej zręczne, zwykle nie chcemy mu na to pozwolić. Dajemy mu wolność w sterylnym środowisku, gdzie samo nie potrafi znaleźć okazji do naturalnych działań. Maria Montessori (1870-1952) była wszechstronną włoską pedagog, filozofką i uczoną. Jest znana przede wszystkim ze swoich nowych metod pedagogicznych. Ukończyła medycynę, filozofię i psychologię, zajmowała się antropologią, biologią i pedagogiką.