O Thomasie Mertonie mówi się jako o jednym z tych rzadkich zachodnich umysłów, którzy w zen czuli się całkowicie we własnym życiu. W tej książce omawia różne koncepcje religijne - wczesne monastycyzm, rosyjską duchowość prawosławną, shakerów, zen-buddyzm - i robi to z charakterystyczną zachodnią bezpośredniością. Merton nie tylko studiował te religie z zewnątrz, ale pojmował je empatią i żywym zaangażowaniem od wewnątrz. „Wszystkie rozdziały,” napisał Merton, „łączy jedno centralne zainteresowanie: zrozumieć różne sposoby, w jakie ludzie różnych tradycji pojmowali znaczenie i metodę «drogi», która prowadzi do najwyższych poziomów religijnej czy metafizycznej świadomości”.

Thomas Merton (1915-1968) był amerykańskim trapistą, pisarzem, teologiem, mistykiem, poetą, działaczem społecznym i badaczem religioznawstwa porównawczego. W 1949 roku został wyświęcony na księdza i otrzymał imię „ojciec Louis”. Był członkiem opactwa Najświętszej Maryi Panny w Gethsemani niedaleko Bardstown w Kentucky, gdzie mieszkał od 1941 roku aż do śmierci. Merton napisał ponad 50 książek oraz dziesiątki esejów i recenzji. Stał się gorącym zwolennikiem międzyreligijnego porozumienia, propagował dialog z wybitnymi azjatyckimi postaciami duchowymi - dalajlamą, japońskim pisarzem D. T. Suzukim, tajlandzkim mnichem Buddhadasą oraz wietnamskim mnichem Thich Nhat Hanhem. Pisał o zen-buddyzmie, konfucjanizmie, taoizmie i o ich powiązaniach z chrześcijaństwem, co w jego czasach w Stanach Zjednoczonych było bardzo nietypowe, zwłaszcza w kręgach zakonnych.