Po dwudziestu pięciu latach ukazuje się zupełnie nowe tłumaczenie pamiętnika Anny Frank. Po raz pierwszy po czesku pod tytułem, który sama autorka zamierzała nadać swojej pracy. Pamiętnik w listach Anna Frank prowadziła od 12 czerwca 1942 do 1 sierpnia 1944. Pisała go wyłącznie dla siebie, aż do chwili, gdy wiosną 1944 wysłuchała w londyńskim Radiu Oranje przemówienia holenderskiego ministra szkolnictwa na uchodźstwie. Wezwał on, aby po zakończeniu wojny zebrać i opublikować wszystkie świadectwa o cierpieniu narodu holenderskiego podczas niemieckiej okupacji. Za przykład wymienił między innymi pamiętniki. Pod wrażeniem tego wystąpienia Anna Frank postanowiła, że po wojnie wyda książkę. Podstawą miały być jej zapiski.

• Anna zapisała o tym 29 marca 1944:
• Droga Kitty,

wczoraj wieczorem w Radiu Oranje mówił minister Bolkestein o tym, że po wojnie zostanie przeprowadzona zbiórka pamiętników i listów z tej wojny. Oczywiście wszyscy od razu rzucili się na mój pamiętnik. Wyobraź sobie, jakie to byłoby interesujące, gdybym wydała powieść Dom z tyłu. Już sam tytuł sprawiłby, że ludzie pomyśleliby, iż to kryminał. Od maja 1944 zaczęła przerabiać i przepisywać pamiętnik, nanosząc poprawki, pomijając fragmenty, które uznała za niewystarczająco interesujące, a inne dopisywała z pamięci. Jednocześnie kontynuowała pisanie pierwotnego pamiętnika (badacze później nazywali go wersją A - w przeciwieństwie do przerobionego pamiętnika, oznaczanego jako wersja B). Ostatni zapis Anny Frank pochodzi z 1 sierpnia 1944. Już 4 sierpnia ośmiu mieszkańców kryjówki aresztowała tzw. zielona policja. Pomocnice w ukryciu, Miep Gies i Bep Voskuijl, jeszcze w dniu aresztowania wyniosły zapiski Anny w bezpieczne miejsce. Miep Gies schowała je w szufladzie swojego biurka, a kiedy potwierdziło się, że Anna nie przeżyła więzienia w obozie koncentracyjnym, przekazała je, nie czytając ich, ojcu Anny, Ottowi Frankowi. Otto Frank po przemyśleniu zdecydował spełnić życzenie zmarłej córki i opublikować zapiski. W tym celu złożył z obu wersji Anny, pierwotnej (wersja A) i własnoręcznie przerobionej (wersja B), skróconą trzecią wersję (C). Obecnie wydawaną na całym świecie, autoryzowaną wersję przygotowała z polecenia Bazylejskiego Funduszu Anny Frank niemiecka pisarka i tłumaczka Mirjam Pressler. Przejęła wybór wpisów Franka z wersji C i uzupełniła go fragmentami z pamiętnikowych wersji A i B. Nowe, już trzecie tłumaczenie pamiętnika na czeski wykonała Magda de Bruin Hüblová. Powraca ono do tytułu, który Anna chciała nadać swojej planowanej książce i pod którym pamiętnik ukazuje się po niderlandzku. O swoim podejściu do tłumaczenia Magda de Bruin Hüblová napisała: „Do pamiętnika Anny Frank można przy podejściu translatorskim podchodzić na dwa sposoby: jak do dokumentu, co wymaga jak najdokładniejszego tłumaczenia, albo jak do dzieła literackiego, co pozwala na pewne wygładzenie tekstu z myślą o młodych czytelnikach. Ponieważ nowe tłumaczenie ma stać się częścią zbiorowego wydania dzieł Anny Frank, w którym po raz pierwszy po czesku ukażą się również autentyczne, ‚nieuczesane‘ wersje A i B, skłoniłam się ku pierwszej możliwości. Moje tłumaczenie zachowuje więc więcej niż poprzednie czeskie przekłady osobliwości oryginału.” Annelies Marie FRANK (12 czerwca 1929 - luty 1945) w 1933 wraz z rodzicami i starszą siostrą Margot wyemigrowała z Niemiec do Amsterdamu. Od lipca 1942 rodzina ukrywała się w tylnej części domu, należącego do ojcowskiej firmy, aby uniknąć prześladowań Żydów. Dorastająca Anna prowadziła pamiętnik od 12 czerwca 1942 aż do wyjawienia kryjówki na początku sierpnia 1944. Po aresztowaniu rodzina została deportowana do obozów koncentracyjnych w Niemczech i na terytorium dzisiejszej Polski, przeżył tylko ojciec. Anna zginęła w Bergen-Belsen. Po wojnie ojciec wydał pamiętnik Anny, został on przetłumaczony na wiele języków, zaadaptowany na sztukę i sfilmowany. To wydanie przedstawia nowe tłumaczenie na czeski.