Tak gładkiego przebiegu przewrotu w 1948 roku nie spodziewali się nawet komuniści. Prezydent Beneš ostatecznie uległ całemu naciskowi, a większość ustawodawców, włącznie z członkami partii demokratycznych, zalegalizowała nowe porządki. Komisje akcjonowe jako główny środek „oczyszczania” społeczeństwa okazały się niezwykle skuteczne, propaganda działała, a wybory pod koniec maja tego roku udało się sfałszować. Zamach nie został nadmiernie skomplikowany nawet przez śmierć Jana Masaryka, który - wbrew utrwalonym mitom - był gotów współpracować z KSČ i według niektórych uczestników wręcz marzył o roli głowy państwa. A jednak istniało coś, czego komuniści nie docenili: siła przyciągania Moskwy. Stała ona za pierwszym kłamstwem nowego reżimu, gdy Klement Gottwald jeszcze jako premier publicznie odrzucał kolektywizację rolnictwa. Twarda sowiecka linia forsująca doktrynę zaostrzania walki klasowej stała jednak też za procesami politycznymi i zwłaszcza za militaryzacją gospodarki, która w latach pięćdziesiątych wciągnęła Czechosłowację w głęboki kryzys gospodarczy. Jak to jeszcze obowiązywało w latach osiemdziesiątych, również polityczne odprężenie musiało być inspirowane przez Kreml. Przełom nastąpił więc w wyniku śmierci Stalina, przypadkowo bezpośrednio poprzedzonej śmiercią Gottwalda. Konfrontacja sił ustąpiła „rywalizacji idei”, krzywa ekonomiczna się odwróciła, a reżim się ustabilizował.