Powieść z 1932 roku jest debiutem francuskiego pisarza Louisa-Ferdinanda Céline’a. Natychmiast zaczęto ją tłumaczyć na całym świecie. Przekład czeski Jaroslava Zaorálka (współautorstwo z Richardem Weinerem i Jindřichem Hořejšim) z 1933 roku był pierwszym wydanym przekładem tej powieści na obcy język i stał się inspiracją oraz literacką sensacją czeskiej literatury. Gdy Jaroslav Zaorálek w 1933 roku tłumaczył powieść Céline’a, urzekła go ona jako książka nieznanego pisarza, która go zachwyciła, i do tłumaczenia podszedł w ten sposób: zainspirowany oryginałem rozwijał go i potęgował jego bezpośrednią ekspresywność. A dzięki tej inspiracji i swojej wyobraźni stworzył (łącznie z tytułem Cesta do hlubin noci) wyjątkową czeską książkę, która jest i pozostanie historyczną kometą naszej pamięci literackiej. Nowy czeski przekład powstał po upływie 86 lat od pierwszego wydania książki i ze świadomością tego, jak dalej rozwijało się dzieło Céline’a i co jest dla niego charakterystyczne. Z tą wiedzą o kontekstach Anna Kareninová tłumaczy na czeski tę najbardziej ludzką z książek Céline’a jako jego pierwszą poruszającą powieść, która jednak zawiera w sobie już elementy późniejszych dzieł. W tym sensie w nowym przekładzie Cesty odnajdziemy zabiegi typowe i wyjątkowe dla kolejnych książek Céline’a. Jednym z nich jest dyscyplina. I to skłoniło tłumaczkę do innego czeskiego tytułu: Cesta na konec noci. Odpowiada on francuskiemu oryginałowi w sposób, którego Louis Ferdinand Céline w korespondencji się domagał: w książce naprawdę odbywa się taka podróż „na koniec nocy”. Rewolucyjność ówczesnej prozy Céline’a polegała w muzyce języka, który stworzył, w kompozycji motywów i melodii wybranego wyrazu, w mowie peryferii miejskich (nie wsi) i oczywiście w języku rozgniewanego intelektualisty. Od Podróży na koniec nocy kolejne powieści Céline’a będą miały coraz luźniejszą strukturę i z tomu na tom będą coraz bardziej przypominać ciąg niedomkniętych zdań, emocję poszczególnych przypowieści i epizodów życiorysu, a nie „porządnie” prowadzoną fabułę. Tym bardziej mistrzowski stanie się ich styl, ta jego muzyka, „ma musique”, jak mówił, w której używa możliwości języka jak współczesny kompozytor możliwości instrumentów. Podróż na koniec nocy stoi u początku: to owa przełomowa i „niezmierna demontażowa operacja” (według Richarda Weinera), która otworzyła nowe drogi dla twórczości autora i dla literatury światowej.